Crystal Castles – Crystal Castles

Muuuuh woooo vnnnnnnn owowowowowowowo nggngnng. Pziem. Het derde Crystal Castles-album heeft wederom geen titel, maar het is een compleet ander beest geworden dan de eerste twee platen die op de site retrospectief maar I en II genoemd zijn. Alice Glass is het krijsen beu en Ethan Kath had het met die 8-bit geluidjes wel gehad. De eerste single “Plague” die in juli uitkwam geeft uitstekend de sfeer op dit hele album aan; veel distortion, echo, filters, redelijk toegankelijke melodieën en vooral: een nieuw arsenaal aan herkenbare, flink opgeblazen synthesizers. Ik heb lang gedacht dat ik dit de spookachtigste plaat van Crystal Castles kon gaan noemen, ware het niet dat ik net de nieuwe Scott Walker gehoord heb waar die term pas écht op van toepassing is, en dan op een onaangename manier. We mogen wel blij zijn dat Alice Glass zingt op een bedje van fijne vierkwartsmaat beats, waar Walker zelfs hondengeblaf en scheten als achtergrond gebruikt en elke luisteraar eigenlijk direct wegjaagt. Zo punk is Crystal Castles juist nergens meer. Onverstaanbaar en bezield wel. Ik heb iets met deze plaat, weet niet precies wat, meer dan de vorige twee ook (gek genoeg). Hij is dieper, ronder, ergens bijna 80's-like tragisch. De belofte dat het meer live-achtige, in één take opgenomen tracks zijn geworden, in plaats van geconstrueerde digitale werkjes, is ingelost. Het probleem daarmee is wel dat niet elke track uitnodigt tot opzetten (zie ook de laatste Sleigh Bells). “Affection” en “Sad Eyes” zijn duidelijk mooiere nummers dan het snoeiharde “Insulin” of het volledig in de bass verzopen “Kerosene”. Je kunt deze plaat vrij snel stukluisteren. Het beste nummer vind ik “Wrath of God” met zijn tempowissel rond het refrein. Was de stroboscoop al stukgegaan op de tweede Crystal Castles-plaat, op deze derde is de dansbaarheid ook weer wat minder. Live zal dat ongetwijfeld wel weer meevallen, maar het is jammer voor de reputatie. Scheelt toch weer een aantal dj-verzoekjes.

mij=Universal