Kamerfolk. Ik liet het woord even op mijn tong smelten en besloot dat een genrenaam zelden zo treffend gekozen was voor de muziek van Dark Dark Dark. Zo wilde ik deze recensie beginnen. Totdat ik de recensie van het debuut van Dark Dark Dark er eens bijpakte en ik zag dat ik destijds exact zo begonnen ben. Grappig vond ik dat en ik moest een beetje gniffelen. Punt alleen is, de term kamerfolk is de meest adequate voor de muziek van Dark Dark Dark. Dat was op Wild Go / Bright Bright Bright zo en dat blijft op Who Needs Who ook. Niet dat er niets veranderd is. Dark Dark Dark heeft veel getoerd en heeft daar wat zelfvertrouwen van gekregen. De band is nog steeds niet echt uitbundig, maar juist in dat intieme blinkt ze steeds meer uit. Zangeres Nona Marie Invie heeft een prettig rauw randje om haar stem, de koortjes vullen haar omfloerst aan, op de achtergrond klinken een accordeon of wat gedempte blazers en de buren zullen de drummer niet horen. Maar met die middelen weet Dark Dark Dark wel een plaat vol prachtige minisymphonietjes met een twist neer te zetten. Kamerfolk blijft het, maar wel kamerfolk met meer vertrouwen. “Jaarlijstjesvoer”, fluisteren wij ondertussen…
mij=Melodic / Konkurrent
4 reacties