Onlangs kreeg ik van iemand een uitnodiging om een internetradiostation te beluisteren waar hij een programma presenteerde. Ik heb 'm vriendelijk bedankt. Ik luister thuis geen radio, via de kabel noch online, en die enkele keer dat ik dat laatste wel doe – de 'gewone' radio heb ik al vijftien jaar geleden afgeschaft – is het Radio 1. Radio en muziek is voor mij een vreemde combinatie sinds formats en pecunia de enige redenen zijn om radio te maken en de 'diskjockeys' de muziek als een vervelende onderbreking van hun zelfingenomen gebabbel zien. Nee, in Huize Prikkie blijft lekker de cd-speler aanstaan – of muziek via de pc. Van Dirty Passion bijvoorbeeld. De promofoto's maken al duidelijk dat we hier te maken hebben met een band uit Guns N'Roses- en Mötley Crüeland. Dat is dan ook precies wat je krijgt: pretentieloze rock die het van de pretfactor moet hebben. Die is gelukkig in ruime mate aanwezig. De songs zijn nergens heel bijzonder, maar ze zijn voorzien van lekkere riffs en hooks, ze worden met de nodige power gebracht en zijn prima geproduceerd. De solo's zijn goed – uiteraard niet van Slash-nivo, maar ze mogen er best zijn. De zanger heeft een krachtige stem en een prima bereik en de ritmesectie is degelijk. Dat klinkt allemaal niet heel erg bijzonder en eigenlijk is het dat ook niet. In Wonderland is een album dat goed gemaakt is maar nergens afwijkt van het pretrockstramien. En ja, dat is ook weer een format, maar een stuk beter te pruimen dan pakweg Serious Request of The Voice Of Holland. Dirty Passion voert een kunstje uit, maar met de juiste combinatie van finesse en rauwheid blijkt dat kunstje toch erg aangenaam te blijven.
mij=Transubstans
4 reacties