In de tijden van drukte mocht ik me altijd graag terugtrekken aan de hand van muziek. Om de rust te vinden. Afsluiten van het continue geleefd worden. Mijn hoofd legen. Relativeren. Het was een – als zeg ik het zelf – gave die ik altijd had. De laatste maanden ben ik dat echter volkomen kwijt. Nog meer dan de afgelopen maanden heb ik het gevoel dat ik geleefd word in plaats van dat ik leef. Dat is niet goed. Dat moet stoppen. Alleen: hoe stop je een trein op een hellend vlak in een tunnel zonder wanneer je geen bovennatuurlijke krachten bezit? Als je gaat rennen, dan word je op zeker moment ook ingehaald met alle gevolgen van dien. Ik dacht op een zeker moment zelfs: 'Misschien kan het wel gewoon niet.' Het was maar in een flits. Maar toch, het was er. Ik schrok er zelf van. Daarna kwam er echter met grote snelheid achteraan een rust die ik al maanden (of was het misschien wel een jaar?) niet meer gevoeld had. Ik zag nog steeds die trein op me aan komen jakkeren, maar dacht: er is altijd een nooduitgang in die muur van de tunnel, die is er nu dus ook ergens in deze donkerte. Ondertussen praat zingt Peter Broderick in mijn oor: ‘I do this ‘cause I wanna like me. And I do this ‘cause I want you to like me’. Dat eerste deel, daar kan ik me in vinden. Dat tweede deel, daar had ik het al eerder over, dat station ben ik gepasseerd. Ik moet leuk vinden wat ik doe, ik moet doen wat goed is voor mij. Ik moet doen wat goed is voor de mensen om mij heen. Dat betekent niet dat ik alleen maar lief moet zijn, dat betekent vooral dat ik eerlijk moet zijn. Dat hoeft niet gemakkelijk te zijn, dat kan ook pijn doen, maar uiteindelijk gaat het erom dat ik me er zelf weer goed bij voel. Je kunt er vergif op innemen dat dat gaat resulteren in meer ongrijpbare woensdagavond-een-cognacje-of-twee-te-veel-mijmeringen, maar was dat niet altijd wat het zo leuk maakte hier? Anders is daar het gat van de deur. Pas op voor de treinen.
mij=Erased Tapes Records / Fort / Konkurrent
4 reacties