Het voordeel van instrumentale muziek is dat je lollige titels kunt bedenken zonder dat er rare teksten bij moeten. Zo kan het dat Salma Gandhi (ooit begonnen als Salma Hayek's Delayed Mexican Ultra Nipple) op The Quest For Nonsense Never Ends (what's in a name…) op de proppen komt met titels als “Marshmallow Space Station Track 8 B Or 381 C”, “Polish Rodeo For Drunken Teenage Midgets” en “Linus Plus Minus Linus”. De artiestenbio op de site van de platenmaatschappij is van hetzelfde laken een pak. Maar vergis je niet, muzikaal is hier heel wat meer gaande dan wat flauwekul. De leden komen uit de metal-, punk en stonerscene van Malmö, maar op The Quest For Nonsense zwiert het alle kanten op, zonder een richtingloos allegaartje te worden. Stevige stukken rock worden afgewisseld met psychedelica, wah-wah-gitaar, heerlijk warme orgelklanken en allerlei geluidseffecten die je van song naar song leiden. Het kan repetitief opgebouwd zijn, het kan een lawaaiige mengelmoes van geluiden zijn of juist bijna loungy. Vaak lijkt het op Secrets Chiefs 3, dan weer hoor je een stuk dat je aan dEUS doet denken, dan weer is het Pink Floyd dat je door het hoofd schiet. Wat het in elk geval níet is, is gewoon. En da's fijn.
mij=Transubstans
4 reacties