Luister-elektronica heeft al snel wat onnadrukkelijks (daarvoor is het dan ook 'ambient') maar wie goed luistert vindt genoeg verrassingen in de details. Zo klinkt Stumbleine bijzonder feeëriek en vooral helemaal van 'nu'. Spiderwebbed is, hoe kan het ook anders, een album als een suikerspin. Je denkt eerst in 'niets' te happen, maar dan kristalliseren de suikers op je tong en is de overdaad aan zoetigheid stiekem toch best lekker. In bijna alle aanwezige liedjes vinden we (omhoog) gepitchte vocalen die kreetjes en zuchtjes slaken, met “Capulet” als ultieme voorbeeld. De beats knisperen en klikken gemoedelijk, áls het al dubstep is, is het wel een zonovergoten variant. De naamloze Bristolse producer die zich achter dit pseudoniem verschuilt voelt zelf ook wel aan dat enige variatie geboden is, en schakelt gaandeweg over naar meer ambachtelijk klinkende dreampop. In “Fade Into You” is de fragiele zang van Steffaloo betrekkelijk onbewerkt gelaten, voor een psychedelisch popliedje in de stijl van Ullrich Schnauss. Het tinkelende en tintelende gevoel blijft gelukkig behouden.
De wat stoerdere Lukid grijpt juist terug op het verleden, en schotelt een flashback voor naar 2001, volgens kenners het piekjaar van de IDM. Ja, Lonely at the Top is het soort release dat je eerder op Warp zou verwachten. Na het melodieuze bloemetjes en bijtjes-bombardement van Stumbleine kwam een machinaal stukje knoppen-neukerij ook als geroepen. Een paar van meest agressieve tracks gaan hier bijna ten onder aan een cpu-overload. Het moment dat je muzieksoftware het niet meer trekt en de synths zich al haperend en zuigend richting eindstreep slepen. Het beste voorbeeld heet “This Dog Can Swin” dat recht uit Aphex Twins …I Care Because You Do-sessies is weggelopen. En waar Richard D. James is, is Autechre nooit ver weg. Hier is het duo bijvoorbeeld te spotten in de beats van de titeltrack en het gepast nostalgisch getitelde “USSR”. Toch moet ik me ervoor hoeden Lukid als een totale retro-muzikant weg te zetten. Net als labelgenoot Actress doet hij ook in echte ambient waarbij men van een verre toekomst kan dromen. “The Life of the Mind” zuigt niet, gemanipuleerde stemmen zuchten er juist. Heel diep.
mij=Monotreme/Cargo & PIAS
4 reacties