Ik weet nog goed dat ik in januari 2011 net een nieuwe baan had, toen ik tussen de bedrijven door op Twitter las dat Trish Keenan, zangeres van Broadcast, was overleden aan een longontsteking. Ik kon mijn ontsteltenis maar moeilijk kwijt bij mijn kersverse collega’s, die uiteraard nog nooit van Broadcast hadden gehoord. Zelf leerde ik de band kennen via de soundtrack van Morvern Callar, een deprimerende film over een jongen die zelfmoord pleegt en zijn vriendin een cassettebandje met zijn favoriete muziek nalaat. Eén van de nummers daarop is Broadcast’s You Can Fall, dat me er toe aanzette het meesterlijke album The Noise Made By People aan te schaffen. In januari 2013 komt dan alsnog het album uit waar Keenan en James Cargill, het enig overgebleven bandlid, destijds aan werkten. Ook hier betreft het de soundtrack van een ongemakkelijke film, want Berberian Sound Studio is een psychologische thriller waarin een foleyartiest (iemand die omgevingsgeluiden verzamelt voor films) langzaam gek wordt terwijl hij aan een horrorfilm werkt. Dat gegeven en het feit dat de film zich in de (Italiaanse) jaren zeventig afspeelt zijn de band op het lijf geschreven, gezien Broadcast’s voorliefde voor analoge synthesizers en steeds grotere hang naar experiment en stockmuziek. Voor mooie liedjes ben je hier dan ook niet aan het goede adres, maar voor een fascinerende luistertrip zit je zeker goed. Alhoewel het totaalbeeld behoorlijk sinister is, zijn het bij mij vooral de pastorale klanken die blijven hangen. Er zijn heel wat stukken waar een kerkorgel de boventoon voert en ik me bij een soort afscheidsmis voor Keenan waan. Zeker omdat áls ze dan eens is te horen, zoals in “Collatina, Mark of Damnation”, dat dan ook uit de verte is, als een stem uit het hiernamaals.
mij=Warp
4 reacties