Eurosonic Donderdag – Napret

Om ons heen wakkert de eerste schaatskoorts aan en stroomt Pension WeeDeBee helemaal vol. Was de eerste dag van Eurosonic nog een opwarmertje, op dag twee, de donderdag, gaat het echt beginnen. Het aantal locaties waar bands optreden is ten opzichte van de zaterdag verdrievoudigd, maar er zijn ook navenant meer mensen. De rijen worden langer en het wordt steeds belangrijker om goed te plannen. Waarbij we ons soms laten leiden door niet meer dan een aparte naam…

We trappen in ieder geval af in Simplon. Simplon is een van de popzalen in Groningen en heeft twee minpuntjes. Het ligt nogal uit de route en het licht is er matig. Maar als startpunt is het ideaal. In een akelig leeg Simplon mag Stabil Elite het spits afbijten. Stabil Elite is een jonge Duitse band uit krautrockhoofdstad Dusseldorf en de band poetst het genre aardig op. Voortgestuwd door een groovende ritmesectie gaan twee toetsenisten met vintage spul en een gitarist aardig los. Het is allemaal wat losser dan op hun (debuut)plaat en er wordt aardig geëxperimenteerd en geïmproviseerd. Maar het is er wel dansbaarder op geworden en dat is een pre.

mij=Door: Gr.R.. Foto's: Dennis
Dit in tegenstelling tot Hamferð. Hamferð, van de Faeröereilanden, probeert de stemming van de lange donkere winterdagen te verpakken in een trage maar intense vorm van doommetal. De band is gekleed in stemmige zwarte pakken, beweegt nauwelijks op het podium en heeft als voorman een soort van zwaar gereformeerde dominee. Maar ondertussen wordt er ijzersterk gemusiceerd en heeft die dominee een opmerkelijk bereik, waarbij verrassend helder en hoog gezongen wordt. De man zingt in het Faeröer en een deel van de liedteksten zijn eeuwenoude gedichten. De heren stonden al op Wacken en verdienen het om breder beluisterd te worden.

Van het Belgische Roscoe pakken we helaas alleen het slot mee, maar dat klonk veelbelovend. Roscoe weet waar The National de mosterd haalt, maar het kan ook zijn dat Luik, hoewel het aardig opknapt, ook nog zijn donkere kanten heeft. De band klinkt in ieder geval, door het vele toeren, erg hecht. En wellicht is dat datgene wat het Oostenrijkse Mile Me Deaf meer zou moeten doen. Mile Me Deaf is het alternatieve popvehikel van Wolfgang Möstl, die groot schijnt te zijn in de Weense underground. Met Mile Me Deaf gooide hij het over een wat minder extreme boeg, maar de geintjes en gebbetjes blijven niet lang hangen. Het is alleraardigst, maar als we uitgedanst zijn, dan zijn we het vergeten. Al kan dat erg prettig zijn na wat donkere acts als Hamferð en Roscoe.

Ieder jaar hoor je wel een naam rondzingen van een band waarvan men roept dat je daar bij moet zijn. Vandaag is dat Chvrches. Inderdaad, met een v. Maar Chvrches speelt in de Minerva Art Acedemy en dat is nogal aan het andere uiteinde van Groningen. U ziet het, bandjes kijken in Groningen is topsport! Onderweg pakken we in Huize Maas LCMDF mee. LCMDF staat voor Le Corps Mince de Françoise en hoewel de naam een Franse band doet vermoeden, zijn het de dames Emma en Mia uit Finland. LCMDF speelt een soort van dansbare pop, met gitaren, waaroverheen gerapt wordt. Het klinkt erg aanstekelijk en dat is het ook, maar LCMDF krijgt niet veel respons vanuit de zaal en daarmee slaat het optreden een beetje dood. Dat is jammer, want LCMDF werkt er hard voor en had beter verdiend.

En dan Chvrches. Ja, er staat inderdaad een rij als we aankomen bij de Minerva Art Gallery. Maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat het check-in-systeem weer eens niet goed werkt. In de polsbandjes van het festival zit een chip. Bij het binnenkomen en verlaten van iedere zaal wordt die chip gescand en zo weten ze hoeveel mensen er binnen zijn. Alleen lopen ze al jaren te klooien met dit systeem en ook nu wordt halverwege de avond gestopt met scannen omdat de scanners niet goed werken. Dat is ook weer het geval bij Minerva en het zorgt voor langere rijen dan strikt noodzakelijk is. Het is overigens wel vol in de zaal. De Minerva Art Gallery is een grote open ruimte met veel licht en niet per se geschikt voor popmuziek. Als de band begint, blijft het licht in de zaal. Het zorgt voor een apart sfeertje. Chvrches speelt voor het eerst buiten het Verenigd Koninkrijk en dat bevalt ze erg goed. Hun eerste plaat moet nog uitkomen (volgende week), maar er staat een echte band op het podium. Vooral de goede combinatie van de soms topzware elektronica en de lichte heldere stem van Lauren Mayberry maakt deze band speciaal. En als ze afsluiten met het hitje “Mother” gaat het dak eraf.

Op de terugweg gaan we nog even langs bij Huize Maas voor Skip & Die. Skip & Die wordt ge-endorst door Muziekkrant Oor en ik snap niet waarom. Het is Balkanbeats on steroids, aangevoerd door een goede zangeres met gevoel voor theater. Laten we vooropstellen dat de band een feestje weet neer te zetten, maar het is gelikt. Zeer gelikt. Skip & Die lijkt op een marketingconcept dat neergezet is om de Alpha te vullen en dat gaat ze ook wel lukken ook. Maar vernieuwend of hip is het niet. En dan ga ik de discussie over die status van Oor niet met u aan.
Ook niet vernieuwend en al helemaal niet hip is Vanderbuyst. Maar dat is de hardst werkende band in de Nederlandse rockwereld en die energie spat van het podium. Tegen de stroom in brengen zij degelijk hardrock, zoals men dat eind jaren zeventig, begin jaren tachtig nog speelde. De bassist heeft zelfs een authentiek Phil Lynott-snorretje. Voor het eerst sinds ik voor Eurosonic in de Vindicat kom zie ik een kolkende zaal en gaan tot helemaal achterin de hoofdjes op en neer en de vuisten de lucht in.
Op naar Bologna Violenta. Bologna Violenta is Nicola Manzan, een Italiaanse multi-instrumentalist met een training als violist. Manzan maakt grindcorelectro, een niets en niemand ontziende mix van gierende gitaren, freaky elektronica en snoeiharde blastdrums uit de computer. Denkt u aan de nieuwe hype Igorrr. Ik was vooral benieuwd hoe het een en ander live uit zou pakken en dat viel nogal tegen eigenlijk. Manzan staat in zijn eentje op het podium gitaar te spelen over dat teepje met die blastbeats en die aparte geluiden. Het is leuk om te zien dat hij alle gitaarpartijen kan spelen, maar het slaat nogal dood. Het lijkt op airgitaarspelen, mét een gitaar. En dat kan nooit de bedoeling zijn. Het hielp ook niet mee dat het volume niet erg hoog stond en dat hoort wel bij dit genre. Het was eigenlijk nog het best te genieten als je met je hoofd in de speaker zat.

In sommige gevallen is de naam van de band beter dan de band zelf. Dat geldt helemaal voor We Butter The Bread With Butter. Een wat atypische naam voor een Duits metalcorebandje, een heel middelmatig Duits metalcore bandje. Ze staan stoer te doen als ieder metalcorebandje, maar memorabele nummers ontbreken vooralsnog. Die heeft Gnučči wel. En in tegenstelling tot LCMDF krijgt Gnučči de zaal wel mee. Sterker nog, op een gegeven moment bevind ik me in een pogo met louter vrouwen! Da’s ook wel eens apart. Ana Rab windt het publiek om haar vingers en vooral naar het eind toe wordt alles woord voor woord meegezongen. Gnučči verhult niet dat het meeste dat ze doet elektronica is en heeft daarom een prachtige DJ meegenomen. Zo is het helemaal makkelijk een mooi feestje bouwen. Het is een puike afsluiter van de avond.
De tussenstand na gisteren was negen bandjes uit acht landen. We hebben er vandaag elf gezien en meteen zes nieuwe landen erbij gescoord. En we hebben Europa nog steeds niet verlaten. Dat hele Eurosonic, dat bevalt me wel. Lekker op vakantie in je eigen land…