Vandaag werden er nieuwe namen bekend gemaakt van het nieuwe festival dat uit de grond gestampt wordt in het recreatiepark Beekse Bergen in Hilvarenbeek. De eerste namen logen er al niet om, de nieuwe namen stemden me nog meer tevreden dat ik al overnachting en tickets geregeld heb. Ik was al blij dat ik eindelijk Sigur Rós live kan zien, maar met deze nieuwe lading werd het nog leuker. De nieuwe namen maakten echter ook dat ik hoop dat er nog een paar échte Best Kept Secrets aan de line-up toegevoegd gaan worden de komende tijd. Daarvoor wil ik een lans breken voor de zuiderburen van Low Vertical. Hun eerste cd I Saw A Landscape Once bleef hier in Nederland jammerlijk genoeg ver van de spotlights verwijderd, daar veranderde zelfs een puike positieve recensie van Blink niets aan helaas. Dan moet het maar gebeuren met de nieuwe cd We Are Giants en de bosrijke omgeving bij de recreatieplas lijkt me een uitstekende plek om de steengoede indie van deze band die zijn cd's op Zeal uitbrengt eens goed te pluggen. Het behoorlijk grillige hak-op-de-tak-karakter van de debuut-cd hebben ze voor het grootste deel achter zich gelaten, maar de basis en impact van de liedjes blijft. Je kunt Low Vertical zonder blikken of blozen plaatsen tussen de elektronica-geörienteerde albums van Radiohead en het gapende gat dat een band als The Notwist nu al een half decennium openlaat. 'It's a poor kind of melody, that only works backworks' zingt Ward Dupan vele malen in “Epic Slaughter” voordat hij op magistrale wijze bedolven wordt door de geluidsmuur van de rest van band. Ik durf dat te betwijfelen. De minimale middelen die Low Vertical zich bezigt in combinatie met de kraakheldere productie van Wout Vlaeminck (die ook de beukers van Raketkanon deed) levert juist een extra krachtig resultaat op dat ik als heel intens ervaar. Dat moet live nóg overrompelender zijn en dat wil ik graag meemaken.
mij=Zeal / Konkurrent
4 reacties