Het verhaal van het Nederlandse kwartet Mister and Mississippi begint prachtig: ze worden als leerlingen aan de Utrechtse Herman Brood Academie bij elkaar gezet om gezamenlijk liedjes te schrijven voor het vak ‘act development’. Er valt een puzzel in elkaar die leidt tot een band, het winnen van de Amsterdamse Popprijs en voorprogamma’s van onder meer Patrick Watson en Blaudzun. En nu een debuutplaat waarvan ik nu al kan zeggen dat-ie hoog, heel hoog in mijn jaarlijst gaat eindigen. De dreamfolk die de band maakt refereert aan onder meer Fleet Foxes, Bon Iver, Cowboy Junkies en, vooral vanwege de bakken met reverb op de gitaren, aan vroege Cocteau Twins. Tel daar de zwoele zang van Maxime Barlag (vaak in duet met percussionist Samgar Lemuël Jacobs) bij op, en liedjes die het best gedijen bij besneeuwde landschappen, natgeregende straten, kaarslicht en een opengeslagen dagboek. Liedjes die mij nogal oudtestamentisch overkomen, ze gaan over schuld, boete, verlies en wanhopig verlangen. Als Maxime en Samgar in Six Feet Under uitbarsten in ‘Oh Father, forgive me, what have I done’, vermoed je toch minstens zes jaar School met den Bijbel en houten kontjes van de vele, vele bijgewoonde kerkdiensten. Of teveel Cormac McCarthy gelezen, dat kan natuurlijk ook. Ik kreeg dit debuut eind vorig jaar, en draai het al weken. En altijd helemaal, nooit losse nummers. Ik wil het lijden des jonge misters en misses helemaal tot mij nemen en me onderdompelen in de door Reyn Ouwehand kristalhelder opgenomen, breed uitwaaierende gitaarpartijen. Stormen die zich lang vantevoren aankondigen, om ineens weer te verdwijnen. Mister and Mississippi maakt muziek die je optilt, die je in haar armen neemt en even tegen haar betraande wang drukt, om je daarna met bezwaard gemoed weer met beide benen op de grond zet. Je zwaait beduusd nog even na. Een ervaring rijker. Wat een plaat. Wat een band.
mij=V2
4 reacties