Laten we u eens meenemen op een ritje langs wat singer/songwritende vrouwen die we de afgelopen weken veelvuldig in onze playlists op de Spotifys rondjes hebben laten maken. Het gemak waarmee dat tegenwoordig kan is natuurlijk zaligmakend, maar dat ze in de off-line Spotify playlists belanden had wel een reden. Ze sprongen stuk voor stuk in het oog omdat het prachtige verzorgde cd's waren die me nieuwsgierig maakten.
De kroon spanden de twee cd's die Inner Ear begin januari uitbracht. Zowel de cd van Nalyssa Green als die van Etten (niet te verwarren met Sharon van Etten) zit verpakt op een manier dat hij bij mij in de kast op de plank speciale albums komt te staan. The Seed van Green is de opvolger van haar debuut-cd Barock en zit verpakt in een slim vouwwerkje dat uitvouwt tot een grote poster van de tekening die de voorkant van de cd is. Green schijnt Grieks te zijn (het album werd al opgenomen in een huis ergens buitenaf bij Korinthe), maar 'verraadt' haar afkomst nergens. Ze sluit naadloos aan bij in het rijtje eigenwijze vrouwelijke singer/songwriters dat aanschuurt tegen pop/rock en het tegenwoordig al maar beter lijkt te doen. Het maakt overigens wel dat haar muziek bij oppervlakkige beluistering nu niet gelijk zal opvallen. Je moet er echt even voor gaan zitten voor de liedjes je weten te winnen. Een eigenwijs hobbelpad als “A Seed” zou je zelfs in eerste instantie wel af kunnen stoten. Uiteindelijk zul je vallen voor het spannende liedje. Green wiegt The Seed zo'n beetje heen en weer op het kruispunt van My Brightest Diamond en PJ Harvey (met “Eat me Up” als beste voorbeeld), en dat valt bij mij wel goed in de smaak.
Greens' labelgenote Etten blijkt eigenlijk Eleni Tzavara en komt inderdaad ook uit Griekenland. Ook haar tweede cd Lappuggla is op schitterende wijze verpakt. Hetzelfde formaat als Green, maar Lappuggla is een boekje om in te bladeren in plaats van een poster. Lezen is bijna onmogelijk, want het lettertype is nogal eh… afwijkend. Etten zingt met net iets meer accent dan Green, maar ook haar Engels verklapt niet gelijk dat haar wieg in Griekenland stond. Je zou het misschien een beetje denken terug te kunnen horen in het instrumentengebruik op Lappuggla, maar het is nu niet zo dat hangdrums en de dulcimer Griekse instrumenten zijn. Wat Lappuggla vooral van je vraagt is dat je een beetje buiten de vaste kaders denkt. Qua ritmiek heeft het af en toe wel wat van Lykke Li, maar Etten is veel kaler en zit veel minder in de bombast. Inzetten op een clash van elektronica en (vervormde) akoestische instrumenten is het motto hier en daar slaagt ze op knappe wijze in. Door de af en toe wat moeilijke doorgronden songs en de hogere stem die Etten doet ze bij vlagen ook wel wat denken aan Kate Bush. Er zijn slechtere acts waar je mee vergeleken kunt worden.
Voor Shannon Stephens hoefde ik niet te graven naar waar ze vandaan komt. Haar kende ik al van haar eerdere twee albums. Die maakten dat ik de lat misschien wel een beetje te hoog legde voor deze derde die de titel Pull It Together draagt. En dat zal er dan wel voor gezorgd hebben dat ik ondanks veelvuldige beluistering maar niet overtuigd wil raken. Pull It Together voelt bij tijd en wijle aan als de Tuesday Night Music Club van Sheryl Crow, terwijl ik gehoopt had op iets wat dezelfde impact zou hebben als een puike Kathleen Edwards-plaat als ze toch wat meer de poppy kant op zou schuiven. Nou doet me dat niet in huilen uitbarsten van teleurstelling, ik had op meer gehoopt. Overigens zijn de liedjes natuurlijk best prima – het duet met Bonnie 'Prince' Billy “Faces Like Us” is zonder twijfel het prijsnummer – toch mist er wat: de rafelrandjes. Ik denk dat mijn verlangen naar meer mooi en minder gladgestreken als Breadwinner en haar al ruim een decennium oude debuutplaat mij grote delen van de cd parten speelt. De kalere, tikkie rauwere liedjes boeien me gelijk meer dan de netjes gestreken lakens die hier uitgedeeld worden. Het is mijn eigen schuld. Sorry.
mij=Inner Ear / Munich & Inner Ear / Munich & Asthmatic Kitty / Konkurrent
4 reacties