Riverside (niet te verwarren met de Nederlandse bruiloftsband) is een van mijn favoriete progbands en dan ben je natuurlijk extra benieuwd naar het volgende hoofdstuk. Shrine Of New Generation Slaves viel mij in een eerste draaibeurt echter wat tegen. Waar het vorige album A.D.H.D. nog echte spierballenprog bevatte met lange complexe nummers, gaat de band op dit album vooral de richting op van (jaren zeventig) rocksongs. Hierbij zijn de prog- en metalelementen meer naar de achtergrond verhuisd en neigt de band meer naar het geluid van Lunatic Soul, het soloproject van zanger/bassist Mariusz Duda. Het is een bewuste keuze geweest; de afkorting de titel van het album is niet voor niets S.O.N.G.S. In eerste instantie vond ik het vaart en opwinding missen, nummers als “New Generation Slave” en “Celebrity Touch” vond ik zelfs wat flets en voorspelbaar. Echter, na meerdere luisterbeurten met de juiste mindset, moet ik die eerste algehele indruk toch gedeeltelijk loslaten. “The Depth of Self-Delusion” heeft bijvoorbeeld een prachtige schoonheid in zich en doet bij vlagen denken aan rustiger werk van Porcupine Tree of Opeth, “We Got Used To This” is een wat zoete maar mooie ballad en “Escalator Shrine” is een lang nummer met de nodige spanning, dynamiek en complexiteit dat ik graag hoor van de band. Bij vlagen hoor je hier invloeden van Pink Floyd. “Deprived (Irretrievably Lost Imagination)” is wat mij betreft het prijsnummer van het album, waarin je jezelf heerlijk kunt verliezen. Het melancholische en licht swingende nummer raakt precies de juiste snaar en is voorzien van prachtige solo's. Met dat soort nummers blijf ik nog wel geloven in de suprematie van deze noeste Poolse arbeiders, maar het beste jongetje van de klas heeft dit keer geen tien gescoord.
mij=InsideOut
4 reacties