Ergens las ik dat ze nog even drumster geweest is in Band of Horses. Geen idee of dat klopt, maar de invloed van die band hoor ik niet terug op Sera Cahoone’s derde plaat Deer Creek Canyon. De frêle singer/songwriter uit Seattle (verklaart dat de keuze van label Subpop?) heeft wel een imposante lijst aan bekenden opgebouwd sinds ze in 2005 debuteerde. Zo speelde ze met Jay Farrar, Son Volt en Beachwood Sparks en opende ze shows voor Mary Gaultier en Lucinda Williams. Met de laatste twee heeft ze de ietwat sombere inslag gemeen, maar Sera Cahoone lijkt meer uit de indie- en lofi-traditie te putten dan deze twee grootheden. Toch noem ik ze niet voor niets. Want ook Cahoone heeft het vermogen om hartverscheurende liedjes te schrijven die klinken alsof ze er altijd al hadden moeten zijn. Dat het haar desondanks wel moeite kost, blijkt uit het feit dat het haar acht jaar kostte om drie platen te maken. Naast de ijzersterke en verslavende liedjes heeft ze vooral een Stem. Met een hoofdletter. Licht-gruizig, een beetje hees, op het eerste gehoor lieflijk, maar zo intens dat je elk woord dat ze zingt gelooft.
Mij=Subpop / Konkurrent
4 reacties