Je behoorde tot wat misschien de beste bezetting van een wereldberoemde band was, je bent een meer dan uitstekende muzikant en songschrijver, en toch moet je iedere keer weer verwijzen naar die ene band. Het lijkt het lot van Neil Murray en Micky Moody, beiden lid van Whitesnake ten tijde van Live… In The Heart Of The City. Het nieuwste vehikel heet Snakecharmer. Toch gek, want als je naar de andere namen kijkt zou je toch denken dat iedere rockliefhebber even overeind veert. Wat dacht u van Laurie Wisefield (Wishbone Ash), Harry James (Thunder/Magnum) en Adam Wakeman (Ozzy)? Alleen zanger Chris Ousey (Heartland) is voor mij een onbekende. Geen vervelende kennismaking overigens, want hij heeft een uitstekende stem en klinkt wel als een bluesier versie van Mr. Bigs Eric Martin. Dat de heren hun sporen hebben verdiend hebben hoor je ook in de uitvoeringen. Het is bluesgeoriënteerde classic rock als uit hun beste jaren, die natuurlijk doet denken aan Whitesnake, maar ook aan Bad Company en Uriah Heep. Het songmateriaal is goed – hoewel niet wereldschokkend -, maar zelfs de songs die als compositie maar een krappe voldoende krijgen (zoals “Accident Prone” uit de video) worden door hun uitvoeringen toch nog erg lekker. Een fijne, open productie waarin het orgel en de slidegitaar van Micky Moody prima naar voren komen maakt het helemaal af. Daardoor scoort Snakecharmer niet uitsluitend nostalgiepunten, maar wordt het een heerlijke rockplaat waarbij in Huize Prikkie de airguitar en de airdrums weer veelvuldig bespeeld worden. Snakecharmer grijpt onbeschaamd terug op het verleden, maar laat ook horen waarom de classic rock destijds zo verrekte lekker was. Zal ik u eens iets vertellen? Die verwijzing naar Whitesnake hadden ze deze ronde helemaal niet nodig.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties