Aangezien we dik twee jaar terug best positief waren over de titelloze debuut-cd van Tweak Bird. Daarom keek ik ook best uit naar een nieuwe worp van de broertje Bird. Alleen besloten de twee boefjes dat het niet nodig was om er hele cd van te maken. Ze waren immers poepdruk met optreden. (check dat toerprogramma van ze maar eens). Daarom zitten we nu dus opgescheept met niet meer dan een EP-tje dat ondanks dat het zeven nummers telt toch maar zestien minuten klokt. Dikke boe-hoe. De door Toshie Kasai en Dale Crover geproduceerde EP begint bijna irritant freaky met “Moans” dat niet anders galmt dan de tekst 'Everyone is paranoid' over een onduidelijke gitaarpartij en bassynths die zo uit Van Halen's “Why Can't This Be Love” gesampled hadden kunnen zijn. Inderdaad, als je al niet paranoïde was, dan werd je het wel. Gelukkig pakken Ashton en Caleb Bird daarna de draad weer snel op met hun puike combi van psychedelische gitaar, bonkende drums en hun bijna door helium gestuurde stemmen in “People”. De boodschap is daarin overigens duidelijk: 'So many people in the world, I don’t wanna be one' galmt het uit je speakers. Het zijn ook geen alledaagse koekies deze twee. De ogenschijnlijke simpelheid van hun teksten maakt wel dat ze zich vlug nestellen in je grijze massa. Maar da's goed en de geluidsmuur die ze optrekken in hun songs is er eentje die echt heerlijk is om tegenaan te leunen. De metalachtige gitaarpartijen doen me her en der soms zelfs een beetje aan een band als Mastodon denken, de toef psychedelica én de immer aanwezige goede melodielijnen die ze er door roeren zorgt echter precies voor de spacy afleiding. Alleen mag die de volgende keer wel wat langer duren.
mij=Volcom
4 reacties