Vitalic

Geloof het of niet, maar acht jaar geleden interviewden we Vitalic al eens. In april 2005 vertelde Pascal Arbez, zoals hij echt heet, aan FileUnder hoe hij OK Cowboy gemaakt had, zijn doorbraakalbum met de min of meer eeuwige technohit “La Rock 01” erop, die je echter allang niet meer als standaard uitsmijter krijgt. Arbez heeft inmiddels namelijk nog veel meer geweldigs gemaakt. Nu hij Tivoli en het Patronaat op stelten komt zetten in het kader van zijn derde plaat Rave Age (met in het voorprogramma Eurosonic-sensatie Rangleklods) is het eigenlijk hoog tijd om te vragen hoe het met hem gaat!

Nou Pascal, dat is alweer een rave age geleden… Op je nieuwe plaat hoor ik bekend geluid, maar ook nieuwe invloeden. Is je studio erg veranderd de afgelopen jaren?
“Wel wat, maar de basis is ongeveer hetzelfde gebleven. Ik heb een computer, en daarnaast drum machines en synths. Ik gebruik zowel analoge als digitale apparatuur, want ik focus niet zozeer op de techniek. Het draait om het gemak waarmee ik een vet resultaat haal.”

mij=Interview: Stonehead. Foto's: Vincent Arbelet.
Hoe is het inmiddels op persoonlijk vlak? In 2005 vertelde je dat je bezig was met een opleiding tot piloot. Hoe is dat afgelopen?
“Helaas ben ik met vliegen gestopt, ook al vond ik het fantastisch. Maar het paste niet zo goed bij mijn lifestyle, ik was altijd op pad. Je moet je bedenken dat ik regelmatig van stad naar stad verhuis. Ik heb in Lyon gewoond, daarna in Rome en nu weer in Parijs. Dus doorgaan werd lastig. Tegenwoordig heb ik wat relaxtere hobby's. Koken, sport. En vaak hardlopen.”
Je bent een van de grote jongens. Daft Punk, Boys Noize, Digitalism, Justice, en dan noem ik Vitalic in één ruk door. Maar al die acts zijn na verloop van tijd van sound veranderd. Moet je herkenbaar blijven als artiest?
“Het is wel slim om te doen. Maar een herkenbaar geluid kan best samengaan met een groei als muzikant of het verkennen van andere muzikale stijlen. Misschien verwachten de mensen van een artiest dat-ie zichzelf herhaalt, maar als dat op een gegeven moment saai wordt knappen diezelfde mensen erop af. Een deel van de lol is nou net dat ik mezelf in gevaar breng, en dat ik doe wat ik echt wil doen op een bepaald moment. Shockeren is iets goeds, denk ik. Veel mensen hebben een mening over de verandering van mijn geluid op Rave Age, zowel in positieve als negatieve woorden. Had ik wel verwacht. Ik denk dat ik heb gedaan wat ik moest doen, ook al raak ik er misschien wat oudere fans mee kwijt.”

Je hebt veel getourd de afgelopen jaren. Wat zijn nou de algemene trends in de clubcultuur die je zijn opgevallen?
“Nou, het lijkt voor geen meter op de muziek die ik zelf maak, maar ik houd erg van die nooit eindigende disconummers die 15 minuten duren, met een superzonnige sound. Denk aan Kölsch, de Pachanga Boys. Oh ja, en dubstep. Nooit wat aan gevonden.”
Nog andere muziek die we in 2013 moeten checken?
“Joh, daar is het nog te vroeg voor. Ik denk dat Kölsch echt grote, enorme hits kan scoren. En ik tip John Talabot uit Barcelona.”
Test je je muziek wel eens in de auto?
“Soms. Maar eigenlijk alleen op lange reizen en rijd niet zoveel meer. Meestal speel ik nieuw werk bij vrienden op hun eigen systeem, om te horen hoe dat klinkt. En om te horen hoe de track zelf hen bevalt, natuurlijk.”
Toen ik je in 2005 sprak, maakte je veel remixes, en had je zijprojecten als The Silures. Maar op een soundtrack na horen we verder niet zoveel van dat soort dingen?
“Tja, de EP was klaar, maar hij is nooit verschenen. Soms is het lastig om met andere muzikanten en hun ego's te werken. Ik heb er zelf veel moeite in gestoken, en de liedjes waren prachtig. Maar ik kreeg er zelf weinig voor terug, dus ben ik me daarna vooral op eigen werk blijven richten. Dus geen Silures meer.”
Duidelijk. Ik hoop je live te zien!
“Dank je wel!”