Er waren eens vier broers uit Zwitserland. Ze besloten op een goede dag om samen muziek te gaan maken maar vonden The Buchli Brothers geen leuke naam en besloten zich te noemen naar het adres in Australië, waar ze als kind een poos gewoond hebben. 77 Bombay Street dus. Ze waren er al snel over uit dat hun muziek vooral niet te zwaar op de hand moest zijn maar vooral luchtig, poppy en aanstekelijk moest klinken. Een beetje zoals de muziek waar ze de mosterd vandaan haalden, The Beatles en The Beach Boys, maar dan natuurlijk wel anno 2013. Maar niet te moeilijk hoor, het moest wel leuk blijven. Zo treedt 77 Bombay Street ook steevast op in felgekleurde Sgt. Pepper-jasjes. Hun inspiratiebronnen slaagden er tenminste nog in om spannende, mooie en onvergetelijke composities te maken, 77 Bombay Street klinkt als een inhoudsloos en simplistisch slap aftreksel van Mumford & Sons. De veertien folkrockliedjes op hun tweede album Oko Town blinken uit in eenvormigheid. Ze klokken bij elkaar ruim 51 minuten en dat is echt te lang als er geen enkele uitschieter tussen zit en het ene liedje bijna niet van het andere te onderscheiden is. In thuisland Zwitserland zijn ze desondanks al mateloos populair en de rest van Europa toont interesse. De muziek van 77 Bombay Street zal het ongetwijfeld goed doen op de radio, ik hoorde single “Angel” gisteravond al op de autoradio voorbij komen, en live zal de niets-aan-de-hand-muziek van de broers ook best een groot publiek kunnen trekken. 77 Bombay Street is dan ook een band voor een gezellige, ongedwongen avond uit waarbij je een leuke avond met je vrienden hebt. De cd zou ik snel ruilen voor een exemplaar van een betere folkrockband.
mij=Gadget
4 reacties