Creatief en muzikaal brein Bo Menning begon jaren geleden met Aestrid, dat als solo-project begon en na wat bandwisselingen al weer een paar jaar als trio door het leven gaat. Intrigerend vind ik dat hij zijn eigen studio in een verlaten fabriek heeft opgebouwd, ik krijg er zowel deprimerende als inspirerende associaties bij. Ik kan me goed voorstellen dat het de ideale omgeving is geweest voor Menning om zijn gevoelens muzikaal vorm te geven. Na een boeiende demo In d'Esprit Pornographique werkte Menning vier jaar aan het avontuurlijke The Echo Resistance, dat een moeilijke bevalling leek te zijn geweest. BOX is uiteindelijk sneller gemaakt en opgenomen. Die spontaniteit leverde een elftal songs op, die wat compacter en luchtiger aanvoelen, maar nog steeds de essentie van Menning verwoorden. Meer hoop, maar nog altijd een drang naar nostalgie, verpakt in doorgaans weidse en meeslepende songs. Bombastisch zonder te overdrijven. Donker maar niet al te weemoedig. Het geluid van Aestrid refereert aan new wave, krautrock en postrock, geïnsprieerd door bands als The Sound, Fugazi en New Order. Hierbij worden de gitaren en elektronica behendig verweven op een bedje van gortdroge drums in een vol geluid. Luister bijvoorbeeld maar naar “Box” dat mij ook aan Smashing Pumpkins doet denken en “Im Einzelgang” twinkelt bij vlagen als een leuk kerstnummer. Bij “So Sorry” hoor ik ineens Sigur Rós en dat kenmerkt de diversiteit van de band, terwijl het album toch hecht aanvoelt. De kenmerkende zang van Menning heeft ergens een Placebo-effect, zowel ingetogen als ronduit uitgelaten. Op “Oregon I” kunnen de ferme uithalen mij dan minder bekoren, maar het komt recht uit zijn ziel. En dat ademt het hele album uit. Soms ongemakkelijk, soms troostend en soms met een felheid die mij doet verlangen naar een live-optreden van de band. Aestrid mag trots zijn op BOX en zo'n Nederlandse band verdient daarom de aandacht op blogs als deze. Waarvan akte.
mij=Function
4 reacties