Bij de vorige gelegenheid was ik niet al te positief over Crashdïet: niet slecht uitgevoerd, maar volstrekt kleurloos. Zouden ze in de tussentijd iets bijgeleerd hebben? Al snel blijkt dat wel het geval. Het is strak uitgevoerd, strak geproduceerd en ook de songs zitten lekker in elkaar. Het blijft glam die zwaar leunt op Mötley Crüe, de ene keer wat meer (“Circus”) dan de andere. Daarmee zullen ze met enige regelmaat kunnen openen voor grote bands, maar nooit een van die grote bands worden. Eerlijk gezegd ben ik verbaasd dat ze na Generation Wild toch al in Zuid- en Noord-Amerika getoerd hebben. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze daar genoeg bands van hetzelfde niveau hebben. Het is niettemin best aanstekelijke glamrock, met ver naar voren gemixte, donderende drums, koortjes die je meteen meebrult, de hele rataplan. In “Snakes In Paradise” wordt het geluid nog extra zwaar aangezet en dat is samen met afsluiter “Garden Of Babylon” meteen een van de leukste songs. Dus ja, het is een stap vooruit na Generation Wild – wat heet, ik heb me met dit album wél vermaakt – en nee, stadions gaan ze er niet mee halen. Is dat erg? Welnee. Crashdïet bewijst met The Savage Playground zijn bestaansrecht, en da's mooi.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties