Waarschijnlijk is iedereen ze inmiddels allang weer vergeten, maar drie jaar geleden zorgde Delphic voor een minihype, vooral in Groot-Brittannië, en naar verluidt voor een 'bidding war' tussen geïnteresseerde platenmaatschappijen. In Nederland sloeg de vonk niet echt over en om pas drie jaar later met een opvolger van je debuut te komen is sowieso niet handig. Bij beluistering van Collections wordt al snel duidelijk waarom het zo lang heeft geduurd. Het lijkt alsof de band ieder nummer en iedere melodie en ieder instrument volledig heeft doodgeanalyseerd en -geperfectioneerd. Het album beluisteren is al vermoeiend, maar het opnemen ervan moet helemaal een nachtmerrie geweest zijn. De spontaniteit en euforie van het debuut zijn volstrekt verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een beter uitgedacht maar daardoor stukken minder spannend geluid. Bovendien begint de pathetische zang na enkele nummers toch wel behoorlijk op de zenuwen te werken. Het Britse rappertje dat op “Exotic” komt opdraven kan de plaat niet meer redden… zelden iemand zo ongevaarlijk en onovertuigend horen rappen. Verdiepen en professionaliseren van je sound is prima, maar Delphic slaat op dit Collections echt volstrekt de plank mis. Ik vraag me ernstig af of er ooit nog een derde plaat van ze zal komen.
mij=Universal
4 reacties