Dog Bite – Velvet Changes

Hup, cd van singer-songwriter eruit, andere cd voor de terugreis erin. ´En wordt het heftige muziek´, vraagt een collega die naast mij instapt? ´Ehhhhh…, ik weet het niet´, stamel ik. ´Ik heb de cd nog niet gedraaid. Ik schrijf over muziek voor een website en ik hoor 'm nu ook voor het eerst´, probeer ik aansluitend het enigszins verbaasde gezicht gerust te stellen. Er komt een verhaal retour over een geweldig optreden bij de Grammy Award van Rihana, Sting, Ziggy Marley en Bruno Mars. ´Dat is niet helemaal mijn ding, maar smaken verschillen´, stamel ik weer terug. ´Maar ik ga´. Ja, ik wil nu wel eens weten wat Dog Bite mij op het debuut Velvet Changes wil vertellen. Als ik dan onderweg ben, dan bedenk ik me hoe ik dit een collega, met een smaak die weinig alternatiefs in zich heeft, uit ga leggen. Dog Bite is voor mensen die begin jaren tachtig wave / postpunk waarderen: zeg maar een depressie nabij zijn. Maar dan nog wel in het heden staan met drumapparaten en samples, en ook houden van de uitgesponnen noiseliedjes, maar dan wel weer met de psychedelica uit de jaren zestig. Ik denk dat een relatieve leek er dan nog weinig van snapt. Dog Bite,waar Phil Jones achter zit,, doet ingewikkeld en brengt muziek die als een trip genoten moet worden. Koptelefoon op en je laten gaan in die andere wereld. En nee, niet draaien bij het autorijden.

mij=Carpark / Konkurrent