Deze Texaanse zanger/gitarist heeft al voor Obama gespeeld, The New York Times noemde hem ‘maybe the next Hendrix’ en volgens Alicia Keys is Gary Clark Jr ‘killing it’, wat een compliment is. Aan loftuitingen geen gebrek, en dit debuut (eerder verscheen een EP) kent een aantal momenten die alle euforie rechtvaardigen. De openingsknaller ‘Ain’t Messin ‘Round’ bijvoorbeeld, gutsende zweetfunk met juichende toeters. Of ‘You Saved Me’, dat vanwege de elektronische drums aan Prince doet denken, druipend van de fuzz en dobberend op een vloeistofdia’s projecterend orgel. Ook de manier waarop Hendrix’ ‘Third Rock from the Sun’ in het intro en outro van ‘If You Love Me Like You Say’ wordt geweven is zalig. Maar ‘Things Are Changin’’, met het sponzige drumgeluid van Al Green, de neo-doo-wop van ‘Please Come Home’ en het quasi-oud klinkende ‘Next Door Neighbour Blues’ (‘Woke up this morning’, zingt Gary, geheel in stijl) geven vooral blijk van een uitgebreide zwarte muziekcollectie. Hij is een bluesrocker, die Stevie Ray Vaughan als held heeft maar zelf, of op instigatie van zijn label, vond dat enkel bluesrock te beperkt is. Veelzijdigheid is op zich bewonderenswaardig. De albumtitel, bont en blauw, is dan ook goed gekozen. Maar de uitstapjes klinken als pastiches. Ze zijn in ieder geval minder overtuigend dan de geestverruimende bluesrock van het eerder genoemde ‘You Saved Me’. Dan moet dus de conclusie zijn: volgende keer toch maar gewoon doen waar je echt goed in bent.
mij=Warner
4 reacties