Het lijkt mij best een behoorlijke horde die je als muzikant moet kunnen nemen om het materiaal waar jij maanden (misschien wel jarenlang) aan gewerkt hebt in handen te geven van anderen om door elkaar te laten husselen. Misschien dat het voor Volker Bertelmann – met zijn achtergrond in de Berlijnse dancescene – wat minder moeilijk is. In ieder geval heeft hij er heeft er een goede gewoonte van gemaakt om zijn Hauschka-studioalbums te laten remixen. Daarvoor kiest hij dan niet de grote namen die Jan en Alleman kent, maar selecteert hij zorgvuldig relatief onbekende namen. Ik ken zelf in ieder geval maar drie van de tien namen die de remixen voor Salon Des Amateurs aanleverden: Matthew Herbert, Ricardo Villalobos en Vladislav Delay. Wat fascinerend is aan de remixen is dat het blijkbaar maar een kleine stap is van originele tracks van Hauschka naar (vooral) technogerichte varianten. Alhoewel, ik zei in de recensie van het origineel niet voor niets: 'Ik ben zelf niet zo'n danser, maar ik kan me voorstellen dat een groep die niet vies is van wat experimenten op muziek, hier wel raad mee zou weten. En misschien zouden de tracks het ook wel prima doen zo op de dansvloer, want techno ligt echt niet zo gek ver om de hoek.' Deze tien remixen bevestigen dat. Je rijdt door hetzelfde landschap of dezelfde stad, maar ziet het nu door een andere hele andere bril, waarbij je soms even een stukje in zijn achteruit of zelfs helemaal terug naar het begin moet om het origineel er in terug te herkennen, maar op een bepaald moment valt ook het kwartje als je naar de vette beats luistert die Michael Mayer aan “Tanzbein” toebedeeld heeft. Erg gaaf vind ik wat de minimal knip-en-plak glitchspecialist gedaan Delay gedaan heeft met “Subconscious”. Deze indringende spooky afsluiter van Salon Des Amateurs (Remixes) is voor mij het hoogtepunt van een puike remix-plaat.
Ook Simple van Sylvain Chauveau is een verzamelaar. Alhoewel ooit begonnen als gitarist in een noiserockband is Chauveau vooral bekend als schrijver van 'klassieke muziek' waarbij hij zich veel meer met het bespelen van de piano bezig houdt dan met de gitaar. Op Simple heeft Fat Cat-sublabel 130701 achttien tracks verzameld uit de periode 1998-2010 die al tijden niet meer te koop zijn, maar het zeker wel verdienen om gehoord te worden. Ik kwam zelf pas in 2003 in aanraking met Chauveau toen ik Micro:Mega ontdekte, zijn samenwerking met Frederic Luneau, en ik ben 'em sindsdien vol interesse blijven volgen. Met Simple heb ik overigens hetzelfde probleem als ik had met bijvoorbeeld zijn soundtrack voor Des plumes dans la tête: Er staan tussen de achttien tracks maar weinig tracks die eruit halen wat er in zit. Het gros van de nummers klokt nog geen twee minuten en daardoor voelen ze nogal eens onaf. Bij openingstrack “Noir” zit je gelijk op het puntje van je stoel door de spooky start die een aanzet zou moeten zijn tot iets groots en meeslepends, maar het komt nooit zover en dat is jammer. Hetzelfde geldt voor de sierlijke melancholische strijkpartijen die het titelnummer van Des plumes dans la tête kenmerken. Je gaat er net in op en dan zit het er al weer op. Heel jammer. Ik weet niet wat erger is, tachtig seconden aan pracht die je doet mijmeren over dat er meer in gezeten had of 80 minuten aan vulling die voelt als een zinloze verspilling van tijd. Met dat eerste heb ik een stuk minder moeite, maar de balans ontbreekt.
mij=Fat Cat / Konkurrent & 130701 / Fat Cat / Konkurrent
4 reacties