Een paar jaar geleden was het opeens een trend, de huiskamerconcerten. Veel heb je er niet voor nodig; jij als lezer kunt het zelfs organiseren. Maar er zijn ook wat sympathieke initiatieven als HKconcerten en Live In Your Living Room die huiskamerconcerten organiseren. Juist bij zulke gelegenheden komen bands tot hun recht waar niemand doorheen moet gaan zitten kwetteren met een pul bier in zijn hand. Laat Herrek nou zo'n band zijn. Het kwintet rondom Gerrit van der Scheer maakt een soort indie-slowcore met best fraaie samenzang die zowel ontspannend als hypnotiserend werkt. Je zou de begenadigde alleskunner Van der Scheer kunnen kennen van zijn eerdere reeds gestopte bands, zoals het volstrekt ondergewaardeerde Adept uit 2007 (dus niet de gelijknamige Zweedse emocoreband die sinds 2009 bestaat), het knallende Bonne Aparte en het eenmalige psalmenproject Genève. Maar Herrek – de Papoea-uitspraak van 'Gerrit' – is een heel ander beest. Veel kalmer vooral. Het is geheid geen band die een kassucces gaat worden, daar zijn de liedjes veel te rustig en dwarrelend voor, maar roem is dan ook niet het doel. In het eeuwig doormeanderende slotnummer “White” hoor je de krekels bijvoorbeeld door de xylofoon en de gitaar heen schemeren, een effect dat overigens ook vooraan het openingsnummer “Rain” zit. Ook het mooie “The Dark” is nostalgisch traag. Het wereldmuziek-achtige trommelnummer “Tiger Eyes” is de uitzondering op de rust (bleh, wereldmuziek). Ben je iemand die geduldig van huiskamerconcerten kan genieten, dan is Herrek wellicht jouw kopje thee. Op de Engelse teksten en de titel Waktu Dulu (het woord 'vroeger' in het Indonesisch) na, is er overigens niets Indonesisch aan Herrek en eigenlijk vrees ik zelfs dat ik de andere bands van Van der Scheer interessanter vind. De muziek op Waktu Dulu lijkt me mooier om zelf te spelen dan om anderen aan te raden te beluisteren. Maar zoals ook geldt voor blogs en foto-albums van vrienden; wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.
mij=Snowstar
4 reacties