Iswhat!? / Why?

Ook op Iswhat's vorige album Big Appetite was al wel duidelijk dat deze mannen geen alledaagse boombap brengen, maar typisch genoeg bleven alleen de toegankelijke hitjes hangen. Ditmaal is het echt wat. In zijn geheel. De veteranen maken het soort nineties-hiphop waarin een prominente dwarsfluit op kan duiken, maar evengoed een beat met swag uit de speakers kan knallen. Het resultaat is soms warrig, maar altijd charmant. Het lijkt wel alsof de jongens hun microfoons in de eigen huiskamer hebben gezet, terwijl in het appartement náást hen een jazzliefhebber in zijn eentje een feestje bouwt. De rappers droppen verses bij de saxafoonsolo's, af en toe onderbroken door samples van kinderen, Franse deernen en soulpriesters die door de boel heen komen kleppen. Het is de chaotische alles kan-mentaliteit die je ook bij de Beastie Boys vindt, al roept er hier iemand juist dat 'nobody movin' is! Een swingend nummer als “The Good Fight” doet denken aan Blackalicious, een van mijn favoriete groepen uit het genre. De raps van Iswhat krijgen in positief gestemde liedjes als “Meant Something” kleur en individueel karakter. Niet langer is er sprake van een ondoordringbare brij. 'It is never too late be born again.'
Als deze recensie één doel heeft, is het u te laten luisteren naar Alopecia. Het onbetwiste meesterwerk van Why? staat vol krankzinnig hilarische én gevoelige indierap. Ik heb het album tientallen keren geluisterd, en elke keer hoorde ik er wel weer iets nieuws in. Kort na Alopecia verscheen nog Eskimo Snow wat gevoelsmatig een restjesalbum leek, waarna het lange tijd stil bleef. Het waarom daarvan wordt op Mumps, Etc. snel duidelijk. Dit is een echt writer's block-album. De nasale Wolf is minder goed verstaanbaar – vat dat op als een eufemisme – en de liedjes zijn een stuk minder gelaagd. Minder melodieën, meer schetsmatige beats. Doorzetten wordt echter beloond, en Wolf verdient dat ook gewoon. Zijn lyrische brille is hij niet kwijt. Welke ille rapper opent met 'When I got better from the mumps, yes my swollen nut and neck shrunk', om een paar tracks later te melden: 'the shit I said to hotel managers haunts me'. Eigenzinnig en eerlijk als altijd. 'Keep your producer guessing when you're in the booth confessing.' Het is een quoteje uit 'Bitter Thoughts”, dat een lullig refrein afwisseld met Sage Francis-achtige duistere verses. Eerder op het album wordt er vooral gedreind en getreiterd. In “White English” komt de plaat zodoende ergens tussen “How Bizarre” van OMC en The Streets uit. Leuk of matig, ik weet het niet. Het stemmige “Distance” vat het zelf alvast goed samen. 'Men and women might yet quote his modicum of the truth/But never will they get right close to Jonathan Avram Wolf'. Amen.

mij=Almost Musique/3C & Anticon/City Slang