Die vier, die staat er al een tijdje bij mij. Niet dat ik al jaren 24 ben, al voel ik me wel zo. Maar ik loop dus al een tijdje rond op deze aardkloot en ik heb al een pak goede muziek langs horen komen. En soms verlang ik wel eens terug naar de tijd dat er een één stond. Of een vroege twee. Die tijd dat ik me nog onbekommerd helemaal kon verliezen in een nieuwe band. Alles kocht van die band wat los en vast zat en de band zo vaak mogelijk probeerde te zien. Enthousiast worden, dat lukt nog wel steeds, maar helemaal lyrisch? Nee, dat niet. Tot ik op Eurosonic 2011 ineens The Joy Formidable tegen kwam, in die barre benedenzaal van Vindicat. De bliksem sloeg met donderend geweld in en het was liefde op het eerste gezicht. Kamerbrede gitaarpartijen, als ware het een progband, gespeeld door een lieftallige gitariste, ondersteund door een heimachine die het gros van de speedmetal/hardcore-drummers van schaamte weg doet kijken. Shoegaze met popmelodieën klonk nog nooit zo goed en zag er nog nooit zo sexy uit. Met de tong op de knieën verliet ik Vindicat. En onderwijl werd het alleen maar beter, zoals deze briljante versie van Whirring laat zien en horen. Het zeer adequaat getitelde debuut The Big Roar kwam vlug en kopte de bal snoeihard in de kruising.
We zijn inmiddels een kleine twee jaar verder en Wolf’s Law zag het daglicht. En ja, zelden heb ik zo verlangend op een album zitten wachten. Het periodieke checken of het album al gelekt is, alle nieuws en video’s oppikken, afijn, u kent het wel. Een aantal nummers van Wolf’s Law waren ook live al eens langs gekomen, dus enigszins op de hoogte was ik al. Overigens is het best bijzonder dat de plaat er uberhaupt is, want de band speelt dermate veel live dat je je afvraagt hoe ze die plaat ooit op hebben kunnen nemen! Na de initiële beluisteringen moest ik toch even kauwen op de plaat. Wolf’s Law is wat puntiger dan The Big Roar. Aan de debuutplaat is best lang gewerkt en aan veel nummers is lang gesleuteld. Nummers die op oudere EP’s staan blijken uiteindelijk veel langer en groter te zijn gemaakt. Wolf’s Law grijpt op een of andere manier weer terug naar die oude EP’s met kortere nummers en hooks en riffs die belangrijk zijn. De band heeft echter ook goed geluisterd naar Muse, waar ze mee getoerd hebben, want her en der is de bombast toegenomen. En waar The Big Roar als een denderende trein doorging, wordt er nu zo af en toe wat gas terug genomen. Voordeel: de plaat wordt er wat toegankelijker van, wat het voor degenen die The Joy Formidable nooit live zagen makkelijker maakt om erin te komen. En er ligt ruimte genoeg voor improvisatie tijdens de concerten. Het knettert nog steeds her en der, maar dat kan ook komen omdat de relatie tussen gitariste Ritzy Bryan en bassist Rhydian Dafydd knalde, tijdens de opnames. Afijn, het punt alleen is nu: hoe gaan ze het grotere geluid op het podium weergeven. Muse is daaraan ten onder gegaan naar mijn gevoel en The Joy Formidable is ook nog steeds maar met zijn drieën. Maar dat gaan we volgende week testen, als de band vier keer in Nederland speelt (twee keer als headliner en twee keer met Bloc Party) en daarna ongetwijfeld weer ieder festival aan zal doen in het onbarmhartige tourschema dat ze al hadden. Laat u meeslepen zoals ik mij dat heb laten doen. Volledige overgave is soms fijn…
mij=Atlantic
4 reacties