Daughter

Opeens waren ze er: Elena Tonra, Igor Haefeli en Remi Aguillela, oftewel Daughter. Op het full-length debuut If You Leave heeft het Londense trio de traditionelere akoestische folk doorgetrokken tot een gelaagder, dynamischer bandgeluid, met fraaie postrock-uitstapjes (“Youth”) en fijnzinnige pop van de Kate Bush variant (“Winter”). Het overduidelijke middelpunt blijft de mysterieuze zangeres Elena Tonra; haar onderkoelde stem vormt een intrigerend contrast met de weemoedige, introspectieve songteksten.

Aan het eind van een lange persdag oogt het trio vermoeid: File Under is als laatste aan de beurt. Igor – naast gitarist ook Elena’s vriend – kan niet wachten tot etenstijd: “Friet, that’s the Dutch word for chips, isn’t it?” Elena mag dan voorkomen als een afstandelijke ice queen, in persoon is ze een juist het omgekeerde: aimabel, spraakzaam en niet bang voor een beetje zelfspot. Daughter mag dan een jonge band zijn aan de voet van wereldwijd succes, het hart en hoofd zijn duidelijk op een goede plek.

mij=Interview: Jasper
Hebben jullie een overkoepelende doelstelling als band?
Igor: 'Het belangrijkste is om het juiste beeld te scheppen. Daughter begon als een solo-act: Elena kon slechts met stem en akoestische gitaar de hele zaal tot luisterstilte dwingen. Als luisteraar vonden wij dat natuurlijk prachtig. Ik heb haar een paar keer live gezien toen we nog samen muziek studeerden; ik begon toen steeds meer elementen op gehoor zelf in te vullen. Al had ik destijds geen idee dat ik er deel van ging uitmaken (lacht). Toen we bij elkaar kwamen wilden we echter niet de magie van die liedjes belemmeren. We wilden niet ondersneeuwen wat Elena duidelijk wil maken. '
Elena, ben je het optreden anders gaan ervaren sinds Daughter zich als 'volwaardige band' presenteert?
Elena: 'Het voelt zeker als een steuntje in de rug. Ik voel me veel meer op mijn gemak dan wanneer ik alleen optreed. Als je met andere mensen op het podium staat kun je elkaar wat meer voeden en de muziek een nieuwe dimensie geven. Vaak is de stemming onderling al bepalend. Het is een compleet andere ervaring voor mij.’
Igor, wanneer zagen jij en Remi Elena eigenlijk voor het eerst optreden?
Igor: 'De eerste keer was toen Elena en ik samen muziek studeerden. Het was een soort van eenjarige cursus. Op de eerste lesdag moest iedere leerling een liedje voor de klas spelen…'
Elena: (lacht) 'Ze gooiden je toen wel een beetje in het diepe, hé?'
Igor: 'We kregen een connectie toen ik haar mijn capo leende. En zo begint het dus…'
Remi: 'Ik zag haar op een straatfeest tijdens een studentenavond. Ik herinner me dat er veel praters aanwezig waren, studenten die liever onder elkaar willen ginnegappen dan in stilte naar muziek luisteren. Ik raakte zó over mijn toeren dat ik niet met mijn ogen kon knipperen. Maar ik luisterde en stuurde haar een berichtje via MySpace. Ik wilde graag met haar spelen, maar wilde dat niet geforceerd brengen. Alleen als zij vond dat ik iets aan haar muziek kon toevoegen.'
En hoe reageerde jij Elena?
Elena: (lacht onzeker) 'Volgens mij gaf ik niet eens antwoord. Of ik heb het bericht niet ontvangen. Ik gebruikte geen MySpace, volgens mij was het Facebook! Ik stuurde Remi een jaar later een bericht om te komen spelen. We hadden allebei hetzelfde idee denk ik, maar we vroegen elkaar op andere momenten.'
Remi: 'Ik gaf het snelste antwoord van mijn leven. Ik ben soms laks met het antwoorden van mailtjes en berichten, maar ik zei metéén ja. Best blij dat ik dat uiteindelijk gedaan heb! (lacht)
Is het nu nog steeds een beetje onwennig om een zekere professionele insteek als band te waarborgen?
Elena: 'Er is altijd wel een beetje onwennigheid zodra je op het podium staat voor een groep mensen. Ik vermoed dat geen van ons drieën zich dan compleet gemakkelijk voelt. We zijn in een (lacht verlegen) nogal vreemde wereld beland voor mensen die van oorsprong al pijnlijk verlegen zijn. Maar voor een groot gedeelte is het troostgevend zodra mensen naar je luisteren. Het is een huiveringwekkende situatie je ziel zodanig te openbaren. Maar als mensen komen luisteren, dat voelt als een soort hulpnetwerk. Het geeft het gevoel dat ze zich identificeren.'
Je maakt tussen de liedjes door soms grapjes om de sfeer luchtig te houden. Is dat ook noodzakelijk, gezien de vaak sombere insteek van jullie muziek?
Elena: 'We zijn allemaal een beetje awkward persoonlijkheden, zo ook tussen de liedjes door. Maar misschien is dat wel positief, om de melancholie éven te doorbreken. Dat kan het optreden juist versterken.'

Igor: 'Omdat de liedjes zodanig deel van ons uitmaken, voelen wij ons er comfortabel bij. Niet dat je zodanig in de muziek moet opgaan dat het je stemming moet bepalen en je alles maar zwaar in moet zien. Het is fijn om hals over kop in een nummer te duiken en vervolgens weer naar de oppervlakte te zwemmen. De reden waarom ik muziek maak is om bepaalde gevoelens te verkennen. Bij optredens hoef ik bijna geen voorbereiding vooraf, maar na afloop moet ik wel bijkomen.'
Hoe moet ik jullie voorstellen vlak voordat jullie opkomen?
Elena: 'Ik ben niet echt sympathiek vlak voordat ik op moet (lacht). Ik verander in een soort afwezig, murw persoon. De handeling om het podium überhaupt op te komen, daar moet ik mezelf al gereed voor maken.'
Remi: 'Ik denk er nauwelijks over na. Als we opkomen is het soms voor twee mensen, dan voor twee honderd…of twee duizend. Dat maakt voor mij weinig verschil. Ik weet sowieso dat ik alles ga geven wat ik heb. Waar ik me vooral druk om maak is dat ik niet te luid moet spelen – vooral in kleinere zalen – zodat ik de rest van de band niet overstem. Maar op dagen dat we spelen ben ik best stressbestendig…misschien een klein beetje nerveus een half uurtje voor het concert.'
Igor: 'Elena wacht de dapperste taak, zij zingt met haar hart op de tong…
Elena: '…ik verklap aan iedereen mijn geheimen!' (lacht!)
Elena, benijd je soms die stoere Joan Jett-achtige archetypes of heb je jouw onzekerheid weten te omarmen?
Elena: (pauzeert) 'Heet heeft vooral te maken met wat je persoonlijkheid is, en hoe je geboren bent. Mijn zelfvertrouwen is geleidelijk zeker wat meer gegroeid, vooral als het gaat om zingen en spelen voor mensen. Maar als je het hebt over songteksten, dat is weer anders. Zodra het materiaal is geschreven en het nummer zodanig is aangepast, dan voel het minder…'
Igor: '…schrijnend.'
Elena: 'Ja precies, het voelt minder schrijnend om het aan mensen te laten horen, omdat de muziek die naakte onzekerheden op een bepaalde manieren 'vermomt'.'
Sommige gevoelens kun je inderdaad verwerken door ze te herbergen in de muziek…of werkt dat niet zo?
Elena: 'Ja, juist wel. Het is niet zo dat alle nummers mijn gedachten natuurgetrouw weergeven. Zodra het in een liedje verandert, wordt het makkelijker om over te brengen naar anderen.'
Je teksten zijn desalniettemin direct en confronterend, vooral betreft relaties en de liefde. Er komt weinig opsmuk bij kijken. Brengt dat gegeven jou en Igor dichter bij elkaar?
Elena: (lacht onzeker, kijkt Igor afwachtend aan)
Igor: 'Ik betwijfel niets in de teksten of in de muziek. Maar Daughter staat los van onze relatie samen. Om heel eerlijk te zijn had ik het liever gewild dat mensen niet weten dat wij een relatie hebben. Het voegt verder weinig toe aan onze muziek.'
Elena: 'Wat ik wel wil zeggen is; wij hebben hier nooit zo bij stilgestaan. Sinds we zijn begonnen met deze reis komen mensen met vragen hierover. Maar zij vragen dan meer over hoe Igor reageert op bepaalde liedjes. Maar we willen tegelijkertijd ook niets verijdelen. Qua tekst houden we zoveel mogelijk intact, want je wilt je creativiteit in de vrije loop laten gaan. Dus je laat heel veel toe.'
Igor: (knikt) 'Als ik een liedje zou schrijven…'
Elena: '…moet je kunnen vertellen wat je zelf wilt’
Het klinkt alsof jullie goed hebben nagedacht over wat jullie wel en niet willen als band. Toch voelt het allemaal heel ongedwongen. Jullie hebben eerst een serie EPs uitgebracht om de wateren te testen, voordat er ook maar een full-length ter sprake kwam.
Igor: 'Ik besef nu pas dat we al zijn begonnen zonder goede voorbereiding. En dat is op zich gunstig, want dat betekent dat we alles onbevangen en eerlijk benaderden. We hebben het gewoon gedaan zonder er over te peinzen.'
Elena: 'Dus geen tactisch plan, of zoiets…'
Igor: 'Het is wel tekenend voor de manier waarop wij leefden de afgelopen jaar. Dat terwijl we nog steeds bijleren. Bij If You Leave schreven we nieuwe liedjes die goed samenvatten in welk stadium wij ons bevonden. Om de liedjes op de EPs te hergebruiken vonden we onnodig, omdat we al vroeg de mazzel hadden veel live optredens te doen.'
Elena: 'Het scheelt ook dat wij trouw publiek hebben geworven met die EPs, fans die allemaal naar onze optredens komen. We blijven hierdoor nog relatief 'ongehyped'…als dat überhaupt een woord is! We worden niet gezien als 'de redders van Britrock', snap je wat ik bedoel? Dat was een verademing, omdat het ons in staat stelde een jaartje ondergronds te blijven om zonder haast de plaat te schrijven en op te nemen.’
Elena, sta jij vaak stil bij hoe je je verder gaat ontwikkelen als songschrijfster?
Elena: 'Nee. Ik wil ook niet teveel plannen. Deze liedjes voelen als een geheel omdat ze bijna allemaal in hetzelfde jaar zijn geschreven, misschien dat er daarom ook een rode draad zit. Ik heb geen idee. Maar is inderdaad interessant om naar uit te kijken. Ik denk dat er niet veel happy songs in de nabije toekomst gaan komen. Er blijft voorlopig wel een soort depressieve afstandelijkheid hangen.'
Mensen kunnen dan wel denken dat je een misantroop bent met je depri liedjes, maar als persoon kom je juist heel innemend over.
Elena: ‘Ik denk dat ongelukkige mensen intern vaak ook hele humoristische mensen zijn. Ik heb heel veel vrienden die charismatisch zijn, maar tegelijkertijd kampen met heel wat innerlijke demonen. Grappig toch, hoe mensen zijn…'(lacht)