John Grant – Pale Green Ghosts

Afgelopen weekend was ik met m'n vriendin in Londen. Weekendtripje. We stegen op vanuit Schiphol in de grijze mist en landden in Londen in het grijs, maar boven de wolken brandde de zon. Een voorbode van de lente, die het gedurende het weekend ook in Londen zou worden. We hadden besloten een street-art-rondleiding te volgen, die ons leidde langs allerlei totaal verschillende stijlen: zwartgeblakerde Industriële Revolutie-huisjes, wolkenkrabbers in het financiële district, een Bangladesh-straat en troosteloze, Belgisch aandoende parkeerterreinen. Temidden van dat alles tiert er de creativiteit waar Oost-Londen specifiek zo bekend om staat; er plakken kleurige Lego-boompjes tegen de stenen muren, op een leeg stuk deur kan van de een op de andere dag een C215-schildering staan en als je goed kijkt staan er gebeeldhouwde mini-draken bovenop de verkeersbordpalen langs Brick Lane. Aan een plein waar ook een levensgrote space invader te vinden is, vonden we een Rough Trade Store (er bestaan er twee in Londen). Man. Dat is pas een platenwinkel. Het begint met een koffiecorner, ze verkopen er tijdschriften als The Wire (dat avantgarde-muziekblad waar de Gonzo een soort aftreksel van is) en er is de beste muziekboekenhoek die ik ooit gezien heb. De rest van de winkel bestaat uit alleen maar goede cd's en lp's, waarop altijd een sticker zit met een uitgebreide muziekbeschrijving, gerubriceerd per genre. En dan zijn er dus ook aparte vakjes voor postrock, shoegaze en talloze verschillende soorten electronica. Jawel, het bestaat! En in deze winkel stond de nieuwe plaat van John Grant dus aan. Voor wie 'm niet kent: dat is de ex-Czars-frontman wiens eerste soloplaat Queen of Denmark uit 2010 hier op FileUnder tot wereldplaat werd bestempeld. Intronummer “Pale Green Ghosts” (clip hier) sloeg meteen zijn weerhaken bij me naar binnen door het verbijsterend mooie vioolstuk, dat overigens gebaseerd blijkt op Rachmaninoff's Prelude In C# Minor. Maar als je dan denkt dat er een indieplaat opstaat, blijkt track 2 een steengoed electronisch synthpopnummer, staccato gerapt bijna, alsof je op een Kele-soloplaat beland bent maar dan beter. Dat was het punt waarop ik naar de balie banjerde om te vragen wat dit voor muziek was. John Grant dus. Er lag een hele doos John Grant-dubbelaars op de balie, die net van stickers voorzien werden. Voor 13 pond, net als elk album in de winkel kostte overigens. Even verder luisteren nog. Ook het Röyksopp-achtige “Sensitive New Age Guy”, het weemoedig gezongen “You Don't Have To” en “Why Don't You Love Me Anymore” vond ik meteen synthpop-pareltjes. En dan toch die bittere en persoonlijke teksten die het buitencategorie maken, vaak over zijn ex met wie hij zeven jaar een relatie had. Nog zo'n schitterend voorbeeld is het vrolijke “I Hate This Town”. Maar toen ik de plaat wilde kopen, trok de verkoper een frons. “Ja, dat gaat niet. Hij komt volgende week pas uit.” Met een open mond keek ik hem aan. Enfin, na een hele hoop gebedel kreeg ik het ding alsnog mee en met een gelukzalige grimas verliet ik de winkel. Aan de tweede cd met zes remixen ben ik intussen nog niet eens toegekomen. Pale Green Ghosts is zoveel meer dan een weekplaat. Het is een ronduit schitterend album en ik heb er een fantastische herinnering aan erbij.

mij=Bella Union