Modestep – Evolution Theory / Dirtyphonics – Irreverence

Van de week stuurde ik collega-FileUnder-schrijver Prikkie een mailtje. Wat hij vond van “Time”, het progrocknummer dat midden op het debuutalbum van de Britse brostep-act Modestep staat. Het is wel een heel raar intermezzo. Ik vraag me af wat de fans ervan vinden. Een vlag op een modderschuit. Wat Modestep op de rest van zijn album doet is meeliften op de Engelse Skrillex-met-raps hype, dat genre waar je wellicht ook Example in kent (vorig jaar nog succesvol op Lowlands, zonder veel media-aandacht in den lande). Modestep werkt met allerlei MC's samen en dan mixen ze er à la Pendulum ook nog wat gitaarwerk doorheen. Het is erg vet wanneer een band dat allemaal tegelijkertijd goed doet. Erg moeilijk en ambitieus, ook (zie hot metal dubstep girl voor een parodie op het een, en het ontbreken van een opvolger voor ratjetoe-Ministry-of-Sound-verzamelaar “This is UK MC's” uit 2010 als bewijs voor het ander.) En daar verslikt Modestep zich dan ook aardig in. Weliswaar is de sound opvallend consistent en valt er op de nummers best een feestje te bouwen, maar de melodieën zijn dertien-in-een-dozijn, je ziet de breaks van tien kilometer aankomen, de teksten op Evolution Theory slaan nergens op (een storm? In het heelal?) en het gitaarwerk klinkt als een stoer, maar wel van ver gehaald studiokunstje. Het episch bedoelde refrein van “Take It All” wordt te herhalerig dankzij die preset waardoor de straaljagerbass net een beetje vals lijkt. Wat Modestep wel mooi toevoegt aan het Skrillex-genre zijn die stotterige climaxen zoals in “Praying for Silence” en “Up”, maar een drakerige ballad als “Saved the World” heeft niets in mijn platenkast te zoeken. En “Time” komt me onderhand ook de keel uit.
Dan liever het Franse kwartet Dirtyphonics. Ook min of meer brostep, met een tikje Justice-grootheidswaanzin in de preludes. De kroon op de cover van hun debuutplaat Irreverence is tevens de vorm van hun dj-booth. Mijn bewondering voor Dirtyphonics begon met hun remix van Skrillexs doorbraakhit “Scary Monsters & Nice Sprites”, die zowaar nog smeriger was dan het origineel – en toch even dansbaar. Heb ik als dj regelmatig gedropt. De afgelopen twee jaar zag ik hun naam steeds vaker bij remixes opduiken. Hun debuutalbum is eigenlijk vooral een samenvatting van hun eigen werk, een kleine proeve van hun kunnen. De bindende kracht van Dirtyphonics is dat de nummers regelmatig verrassen, net als bij Skrillex ligt het niet direct voor de hand hoe de climaxen gaan klinken. Dat houdt het leuk. Dirtyphonics' remixes zijn daarom wellicht wat effectiever dan het eigen werk – getuige ook hun video's – maar daarom kan er op Irreverence juist avontuurlijk gedaan kan worden. “Chaos” is een meerkakig monster, “Walk In The Fire” een “Self vs Self”-achtig gitaarspektakel en op “Hanging On Me” laat Dirtyphonics weinig heel van zangeres Liela Moss (The Duke Spirit). Bij de single “Dirty” zat al een aardige metaclip met 130 iconische fragmenten van wereldberoemde clips. Jammer dat Modestep op één nummer meedoet (“Los Angeles”, met de instant belachelijke tekst “Angels guide the way – Welcome to LA”) – want op “No Stopping Us” laat Dirtyphonics horen hoe je raps (van Foreign Beggars) wél goed kunt laten klinken. Een vermakelijk debuutalbum, maar niet legendarisch.