Het is niet moeilijk om ten onder te gaan in de droefenis op deze aardkloot, maar door juist de positieve punten op te pakken sta je waarschijnlijk veel beter op je eigen benen. Dat is althans mijn credo in het leven. Ik heb momenteel genoeg om positief aan te kunnen haken, maar dat gaat soms ten koste van andere positieve zaken. Zo kom ik eigenlijk steeds minder toe aan het schrijven van stukjes. Het luisteren lukt nog net tussen alles door, maar ik heb de puf niet om in mijn beperkte vrije tijd achter de pc te gaan zitten. Het begon echter de afgelopen dagen te kriebelen, want ik had toch mooi de gelegenheid om mensen enthousiast te gaan maken voor de prachtige cd die Palindrome Hunches van Neil Halstead is. En dat ondanks dat de plaat vorig jaar september al verscheen. Deze Brit zou je kunnen kennen van bands als Slowdive of Mojave 3, maar zijn solowerk is toch andere koek. Halstead klinkt als iemand die geboren lijkt om als singer-songwriter door het leven te gaan. Qua instrumentarium wordt het klein gehouden: een piano, een gitaar, eventueel een viool, maar vooral niets wat schreeuwt en lelijk is. De liedjes zijn namelijk van zo´n pracht dat deze in combinatie met de stem van Halstead mij doet slikken. Hij herinnert mij aan de sublieme albums van Nick Drake, Tim Hardin een ook aan het cleane geluid van Belle And Sebastian. Halstead bezingt ook op zijn derde solo-album niet het geluk op aarde, maar laat mij wel horen dat muziek voor mij een grote drijfveer is om op aarde te zijn. Jemig, wat is dit ontroerend mooi.
mij=Sonic Cathedral
4 reacties