Ik ben nog nooit in Denemarken geweest maar krijg inmiddels een aardig inkijkje in het land via de serie Borgen. In deze serie wordt het wel en wee van de eerste vrouwelijke premier van het land gevolgd, met alle intriges en politieke machtspelletjes die daar bijhoren. Het is natuurlijk niet mogelijk om op basis van een serie een algemeen beeld van de Denen te krijgen, maar iets wat me wel opgevallen is, is het nuchtere, koele en afstandelijke van de personages. Ik moest daar aan denken bij het luisteren naar Fractures van het Deense Cody. Deze zevenmansformatie trekt op hun tweede volwaardige album alles uit de kast om een warm en sfeervol folkpopgeluid neer te zetten. Strijkers, blazers en koortjes moeten de twaalf liedjes naar grote hoogten stuwen. Er wordt kundig gemusiceerd en keurig gezongen, maar die grote hoogten worden nergens gehaald. De songs worden te lang uitgesponnen waardoor ze nergens echt pieken en daarbij komt dat de zang van zanger Kasper Kaae nogal vlak en kil is. Na opener “Disharmony” was ik nog wel aangenaam verrast door het warme geluid van de band maar vervolgens borduurt de rest van de cd een beetje in de sound van dat nummer voort. Hetzelfde gevoel heb ik ook bij de muziek van The National. Goed en mooi, maar het heeft een zekere kilheid waardoor het me niet echt raakt. Jammer dat ik bij deze Denen weer aan koel en afstandelijk moet denken terwijl hun intentie waarschijnlijk warm en intiem moet zijn geweest. Helaas is Fractures een elektrisch haardvuur wat wel licht geeft, maar niet verwarmt.
mij=NMS
4 reacties