Kashmir – E.A.R.

Soms is het teruglezen van oude recensies een vrij pijnlijke zaak. Had ik in 2005 nu echt geschreven dat No Balance Palace van Kashmir een 'onvervalst groeiplaatje' was? Misschien wilde ik dat wel té graag. Dan ga je wel vaker dingen horen die er niet zijn. Een recensent is immers ook maar een mens. Kashmir had mijn muzikale hart gestolen met The Good Life en Zitilites en een aantal ijzersterke concerten. De tijd heeft geleerd dat No Balance Palace wel degelijk die 'vlakke plaat zonder echte uitschieters' is en niet die groeiplaat die ik er in wilde horen. Een naar Kashmir maatstaven zeer zwakke, ongeïnspireerde show in de Mezz was een ijskoude bevestiging. Het hielp ook niet veel dat het daarop volgende Trespassers voor het overgrote deel ook niet echt wilde beklijven. Eigenlijk was ik inmiddels wel een beetje klaar met de band. Tot ik een Facebook-post van mijn lokale platenzaak voorbij zag komen waarin nieuweling E.A.R. werd geprezen. Toch maar eens gaan luisteren. En wat blijkt: Kashmir heeft haar mojo teruggevonden! Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar die inspiratie vandaan gekomen is, maar zo tussen de regels door lijkt het erop dat zanger Kasper Eistrup een niet zo'n al te beste tijd achter de rug heeft. Het album komt wat traag op gang maar als bij nummer vier het prachtige “Seraphina” – misschien wel hun beste nummer ooit – langskomt, hoor ik weer de Kashmir die me een aantal jaren geleden zo wist te bekoren. Hoewel het wederom geen album is zonder imperfecties – overbodig instrumentaaltje, een afleidend lang noise-intro halverwege en een nachtkaars aan het eind – kan het zich eindelijk weer eens meten met hun beste werk.

mij=Columbia / Sony Music