Kliko-Fest, Napret

Binnenkort is de kliko niet meer onder ons in Haarlem, omdat de gemeente in samenwerking met Spaarnelanden BV alle moeite doet om de stad vol te plempen met ondergrondse afvalcontainers. Exit de groene, blauwe en grijze kliko’s dus. Het was toch al geen gezicht in een stad waarvan de helft der inwoners in boven- en benedenwoningen woont en dus per huisadres minimaal 6 van die grote plastic afvalbakken op wieltjes aan de straatkant heeft geparkeerd.

Om de verwijzing naar vies en smerig levend te houden pakte het Patronaat vorig jaar uit met een festival waar garage, blues, punk, surf, beat, -billyvarianten en noise voorop stonden. Zeg maar gerust als tegenhanger op Speedfest in Eindhoven of Sleazefest in Velsen/Amsterdam.

mij=Door: Rene. Foto’s: Reinier
Meer nog dan vorig jaar is het Kliko-Fest één grote Titty Twister-happening geworden waar alles geoorloofd is. Dus als zanger Bastiaan van Bullerslug zonodig zijn lul in de linkeroogkas van een argeloze Kliko Fest-ganger wil proppen, dan springt hij met afgestroopte broek van het podium en doet hij wat hem was ingegeven. Met welk doel, dat weet niemand maar je hebt als publiek en als security weer iets om naar uit te kijken. Ik heb dan ook heel hard moeten lachen om het officiële verweer van de verbouwereerde omstander van het meisje die bij de beveiliger aangaf: ‘Je moet de zanger in zijn kraag grijpen, hij duwde zijn lul in haar oog!’ ‘Ja hoor eens’ zegt de beveiliger: ‘volgens mij heb je net iets teveel gedronken.’

Bij The Cubical uit Liverpool is het nog rustig. De blues met Captain Beefheart-, Zappa- en Tom Waits-achtige trekjes is dan ook niet bedoeld voor onbeschofte bierdrinkende primaten in de drie zalen van het Patronaat. En toch legt het vijftal met zijn swampblues een aanzet voor de sfeer in Haarlem. Een sfeer die nog het meeste wegheeft van One Eyed Jack’s, de nachtclub in Twin Peaks waar je zaken ziet die het daglicht niet kunnen en mogen verdragen. Zanger Dan Wilson huilt, schreeuwt en tiert het cynisme van zich af. De bulderende drums en snerpende mondharmonica maken het af. De toon is gezet, alleen de bierconsumptie moet nog echt op gang komen.

Pas na The Jim Jones Revue is het publiek volledig ontvankelijk voor de punk-and-roll van The Caezars. De jongens van draai-collectief De Rooie Neger leggen net de Sonic Rendezvous-band op de Technics, wat meteen een mooie voorbode is voor wat we kunnen verwachten. Hoewel The Caezars in Engeland de support-act is voor The Vaccines, houdt de band het midden tussen een garagepunk-band en het uiterlijk van een Franz Ferdinand. Het is een Engelse twist op gruizige Amerikaanse rock van The Cramps, Link Wray en zeer vroege Social Distortion. Inclusief staande bas en het betere slapwerk.

Publiekslieveling Jon Spencer Blues Explosion hoeft eigenlijk niet veel te doen om het Patronaat om te zetten in een kolkende menigte. ‘Ladies and gentlemen, …The Blues Explosion. Het laatste wapenfeit is de plaat ‘Meat And Bone’. Een plaat die even gepromoot moet worden, maar perfect aansluit op klassiekers als ‘Extra Width’ en ‘Orange’. Songs als “78 Style” en “Afro” missen na “Black Mold” en “Sweat” hun uitwerking niet. Het geluid is hard en giert in een moordend tempo door alle hoeken van de zaal. Spencer, Bauer en Simms zijn na ruim twintig jaar de verbindende factor tussen sleaze, punk, rock, blues, soul en garage. ‘Uplifting and in your face’ zouden Newyorkers zeggen.

Bij het Nederlandse Phantom Four is Rude Boy Remmington alias The Arguido er niet bij. En dus moet Phantom Frank met zijn band het hebben van energieke surf en versnelde Shadows-riffs. Niet erg, da’s de oude Treblespanker wel toevertrouwd. En het werkt. Des te sneller The Phantom Four songs als “Sitara” en “Malaguena” inzet, des te gretiger en enthousiaster het publiek wordt. Tegelijkertijd afdansen en drinken kan, zoveel bewijzen de instrumentals met stuk voor stuk een opzwepend karakter en ritme.

Het Groningse trio Traumahelikopter lijkt een vreemde eend in de bijt. Maar is dat niet. Mark Lada, Daan van Dalen en en Roel van Merlot hebben schijt aan alles. En zo rammelend, rauw, straight forward en compromisloos klinkt de band dan ook. Zie het als Groningse underground die alles absorbeert wat Iggy Pop heet en ooit op het In The Red-label is uitgebracht. Onversneden, gierende rock dus waar frustratie vanaf druipt. Noem het klein huiselijk leed, noem het Weltschmerz of gewoon ordinaire garagepunk met de juiste intentie. Geen tierelantijntjes in elk geval en dat valt bij dit publiek vanavond enorm in de smaak.

Bullerslug heeft net zijn debuut uit bij het Haarlemse Suburban-label. De band bestaat uit leden van Aux Raus, Malkovich, Elle Bandita en The Devil’s Blood en produceert knetterende alternatieve punknoise. Zo’n beetje wat David Yow met Scratch Acid voor ogen moet hebben gehad. Bastiaan Bosma maakt muziek zoals hij er zelf uitziet, rauw, kaal, intens, gebracht met een furieuze bravoure. De punknoise is vooral bedoeld om een enorme bak herrie over het publiek heen te flikkeren. En dat gebeurt met alle felheid en gedrevenheid die de leden in zich hebben. Bosma draait zijn hand er niet voor om als er wat reuring en deining in de zaal aangebracht moet worden. Slechts het kippengaas voor het podium ontbreekt, net als de doorgedraafde smerige fratsen van een GG Allin, maar veel scheelt het niet.
Het Haarlemse Pignose Willy’s mag het opgejutte publiek meenemen waar Jon Spencer het heeft achtergelaten. De swampblues van het duo is regelrecht een voortzetting van JSBX, Chrome Cranks, Doo Rag en Bob Log. Het is rauwe houtje-touwtje-garagethrash die ieders smaak van de avond verbindt. De overstuurde feedback van Jon Spencer, de hyperfanatieke blues van Caezars, de vervormde blikken noise van Bullerslug en vooral de gierende harmonica van Peter Kamp denderen tot in de vroege ochtend door in ieders trommelvlies. De oerkrachten van de smerigste deltablues is en blijft de soundtrack voor een zaal waar enkel en alleen wat paaldanseressen ontbreken. Die zul je ongetwijfeld van de zomer aantreffen in de Titty Twister op Lowlands. Pignose Willy’s geeft in eigen huis een internationaal visitekaartje af waar Nederland verdomd trots op mag zijn.