Reeds langer dan menigeen zich kan herinneren, doet het Britse rockinstituut Saxon van zich spreken door middel van het uitbrengen van een verzameling alleraardigste deuntjes. Op enkele missers in de mid jaren 80 na zijn die doorgaans van een niveau dat vurig headbangen alleszins rechtvaardigt. Niettemin leek het heilig vuur van de beginjaren enigszins verworden te zijn tot een sporadisch aanwakkerend waakvlammetje met het uitbrengen van de laatste 2/3 gezapig klinkende studio albums. Wie had derhalve gedacht dat de oude meesters het nog in zich zouden hebben om met jeugdig elan een heus brandje te stichten met het kersverse Sacrifice. De band klinkt als herboren en gaat er vol tegenaan met heftig ronkende gitaren en een als in zijn beste tijd bronstig brullende Biff Byford. Met ondermeer het titelnummer als vaandeldrager herbergt dit album enkele instant live klassiekers, die de fans zeker op de barricades zullen krijgen. Het erfgoed van deze NWOBHM-pioniers wordt derhalve van een waardige appendix voorzien (tenzij er nog meer in het vat zit). Sir Richard Lionheart zou trots geweest zijn op deze metal crusaders uit zijn vaderland. In deze vorm kan de band nog wel even mee.
mij=UDR
4 reacties