Onlangs zei ik al dat Doug Aldrich niet de opvallend eigen stijl had van zijn Whitesnake-voorgangers. Begrijp me niet verkeerd, hij is een meer dan uitstekende gitarist – wat hij ook al tien jaar bewijst aan de zijde van David Coverdale -, maar waar John Sykes als nooit tevoren gierende uithalen bij Whitesnake introduceerde of Steve Vai zijn fingertappingtechnieken, heeft Aldrich bij Whitesnake voortgeborduurd op het werk van zijn voorgangers en dan met name dat van John Sykes. Net voordat Aldrich bij Whitesnake aantrad, waren er plannen voor een derde album van zijn band Burning Rain. Tussen de andere werkzaamheden door is dat album alsnog gemaakt. Zanger was altijd al Keith St. John, bekend van Montrose, waar hij Sammy Hagar opvolgde. En verdomd, Keith St. John is een zanger zoals Aldrich gitarist is: bovenmatig goed, maar je haalt ‘m er niet meteen tussenuit. De band werd voor dit album aangevuld met bassist Sean McNabb (Great White, Dokken) en drummer Matt Starr (Ace Frehley). Het songmateriaal doet niet heel verrassend vaak aan Whitesnake denken en mede door de zang van St John ook aan Winger – de laatste albums. Eerlijk gezegd heb je ook iets te vaak het idee dat je luistert naar songs die voor Whitesnake bestemd waren. De songs zijn meer dan lekker, maar tegelijkertijd had iets meer afstand van Aldrich’ broodheer wel gemogen. Je blijft toch steeds Coverdale voor de geest halen… Het is dan wel weer lef om Led Zeppelin’s “Kashmir” te coveren. Je komt nooit voorbij het origineel natuurlijk, maar dit is wel een van de betere covers. Het gitaarwerk heeft dat slepende van het origineel, en St. Johns stem meandert daar omheen. Al met al is Epic Obsession een dijk van een album, zowel qua songs als qua uitvoering. Zelfs al ontbreekt een eigen smoel compleet.
Frontiers heeft meteen de twee eerste albums van Burning Rain een rerelease gegeven: Burning Rain uit 1999 en Pleasure To Burn uit 2000. Met een andere ritmesectie, namelijk Alex Makarovich (Steelheart) en Ian Mayo (Bangalore Choir), maar het zal niet verrassen dat het geluid weinig anders is. Met één opvallend verschil: door de Whitesnakejaren is de Burning Rain-sound opgeschoven van leuke achterafzaaltjes naar megastadions. Als je de albums op volgorde beluistert hoor je het geluid veranderen van lekker ongecompliceerd klinkende hardrock tot megabombast. Van Thunder naar Whitesnake, zeg maar. Daarnaast loop ik me al weken af te vragen aan wie me het geluid van St. John op deze twee eerste albums doet denken. Mocht u het bedenken, meld het even in het reactiepaneel. Ook Burning Rain en Pleasure To Burn zijn meer dan goed, met dezelfde bedenkingen als Epic Obsession. Afhankelijk van het geluid dat u zelf het prettigst vindt, weet u bij welk album u moet beginnen. Geen van drieën zal een miskoop blijken, ook al moet u niet verrast zijn als u meent een voorstudie van een recentere Whitesnaketrack te horen. Dat is waarschijnlijk gewoon waar…
mij=Frontiers/ Rough Trade
4 reacties