Dark Dark Dark

De troebelen van Nona
Dark Dark Dark is een intrigerende band. Opgericht in 2006 door liefdespaar Nona Marie Invie en Marshall LaCount. Beiden afkomstig uit Minneapolis, een noordelijk gelegen stad in de Verenigde Staten. In 2005 besloten de twee dat het tijd werd voor een nieuwe omgeving en begaven zich al liftend en musicerend naar het uiterst zuidelijk gelegen New Orleans. Gaandeweg werden ze bevriend met verscheidene musici en zodoende werd de basis gelegd voor Dark Dark Dark. Echter; geliefden zijn in een zakelijke relatie blijft een heikel punt. Dat bleek toen de relatie van Invie en LaCount tijdens de tour van hun tweede album Wild Go in 2010 op de klippen liep. Wat volgde was een enkele maanden durende leemte. Ondanks hun relationele sores werd er besloten de band tóch bij elkander te houden. Op zakelijk en creatief vlak bleken de twee ex geliefden wederzijds te afhankelijk van elkaar. Het moet fascinerend zijn om aanwezig te zijn geweest bij de repetities en opnames van hun in 2012 verschenen plaat (met weinig verhullende titel) Who needs who? Nona, een gebroken liefde bezingend; de tragiek van het uit elkaar vallen van een relatie en de daaropvolgende hartpijnen. Terwijl Marshall enkele meters van haar vandaan stond in dezelfde studio, en nota bene meewerkte aan de nummers. De nummers waarin een mannelijke antagonist opgevoerd werd die grotendeels hemzelf betrof. ‘I want to live in a time when you cherished me / Oh to go back to the place / When your hands moved over me.’

mij=Interview: Guus
Een intrigerende band, dus. Niet in de laatste plaats door hun artistieke nevenactiviteiten. Gevaren werd er in 2009 van Slovenië naar Venetië. Op een vlot gemaakt van afval in het kader van de Biënnale. Bij het Eindhovense van Abbe Museum hadden ze in hetzelfde jaar een eigen installatie – ook gemaakt van afval – en speelden aldaar een openlucht concert. Het merkwaardige aan Dark Dark Dark is dat zij zich in vergelijking met andere bands op veelvuldige artistieke vlakken presenteren, maar tegelijkertijd hun muziek verlenen aan commerciële klappers als Grey’s Anatomy en American Idol. Een acrobatische spagaat tussen hoge en lage cultuur.
Dark Dark Dark; de naam sloeg in ieder geval op het humeur van Nona Marie Invie vandaag. Wellicht ook begrijpelijk. Boven alles is het een band die leeft bij de gratie van touren. En touren is een vermoeiende bezigheid. Dat werd vandaag eens te meer bewezen. Tot mijn grote pech kon ik de desbetreffende zangeres nergens vinden in het doolhof dat de kelder van de Paradiso nogal eens wil zijn. Onbedoeld stond ik voor een duivels dilemma: wachten tot ze zou verschijnen en kostbare interviewtijd verliezen, of de kleedkamer opzoeken en daar maar naar haar gaan vragen. Maar een kleedkamer binnendringen kan een averechts effect hebben. Het is namelijk een van de weinige privésferen die een artiest kan beleven tijdens een langdurige tour. Hierop volgende irritaties zouden niet constructief zijn voor het verloop van mijn interview. Helaas was het niet mijn geluksdag.
Ik klopte aan. Geen gehoor. Ik opende vervolgens – op voorzichtige wijze – de deur. Ik stak mijn hoofd naar binnen. Stilte. Twee paar ogen staarden mij wantrouwend aan. Marshall en Nona. Ik voelde me als een vader die zijn puberdochter van een fuif kwam afhalen; de kapitale fout makend daadwerkelijk bij het feestje naar binnen te gaan in plaats van geduldig buiten te wachten. In onhandig Engels zei ik dat ik een interview met Nona had. Ze zuchtte. Marshall keek me niet eens aan. Tot overmaat van ramp kwamen er net op dat moment lang niet geziene vrienden met veel vertier de kleedkamer binnen. Nona en Marshall klaarden zichtbaar op. Mooi, dacht ik. Totdat werd besloten met zijn allen naar de stad te gaan in de vrije tijd die ze voor hun show hadden. Behalve Nona, want die had een interview met mij gepland. Ook dat nog..
We zaten aan tafel, en het beeld van de vader met zijn tienerdochter drong zich weer aan me op. In de auto terug naar huis, de vriendelijke vader die op karakteristiek opgewekte wijze eeuwige vragen als ‘Hoe was het feestje?’ stelt. De dochter staart uit het raam uit en geeft brommend antwoord. Maar gedurende het interview werd me gewaar dat Nona niet per se kwaad gezind was; boven alles oogde ze dodelijk vermoeid. Murw geslagen door de vele interviews en repetitieve vragen die journalisten op haar af hadden gevuurd, het reizen en het spelen van talrijke shows. Het was een aandoenlijk gezicht. Ze probeerde enigszins beleefd te zijn maar kon de energie nauwelijks opbrengen.

Hoe is de tour tot nu toe geweest?
‘De tour is tot nu toe geweldig. Ze behandelen ons hier in Europa erg goed.’
Verschilt het veel van touren in Amerika?
‘Het verschilt op sommige manieren, ja.’
Nog een week en jullie keren terug naar huis, kijk je er naar uit?
‘Ja, zeker. We zijn al een behoorlijke tijd op tour. Het is fijn om naar huis te gaan en even alles te resetten.’
Jullie plaat is net uit, volg je veel van de reacties erop terwijl je op tour bent?
‘Niet echt. Ik probeer er zoveel mogelijk van weg te blijven. Constructieve kritiek lees ik graag, maar dat is er helaas te weinig. Ik weet niet welke bronnen ik moet vertrouwen op hun expertise en gegronde kritiek. Op tour zijn, elke dag spelen; het is niet echt zinvol om dan dat soort dingen te lezen.’
Jullie houden je op veel artistieke vlakken bezig. Gaan jullie hier in de toekomst mee verder?
‘Ik hoop het. We hebben een soundtrack gemaakt voor een film en dat was enorm leuk. We willen daarmee doorgaan want het is erg inspirerend. We verkennen nieuwe delen van onze muzikale fronten verkennen. Dat voelt als iets belangrijks om te doen.’
Jullie hebben een merkwaardig contrast tussen het kleine en het grote; meewerken aan de Biënnale en tegelijkertijd diensten verlenen aan Grey’s Anatomy, is daar veel discussie in de band over geweest?
‘Ja, we hebben er zeker over gepraat. Het voelde voor ons als iets ongevaarlijks om te doen. Zo konden veel mensen het liedje horen. En we konden er wat geld aan verdienen. Het leek ons interessant om het aan een grotere wereld, een groter publiek dan normaal, te tonen.’
Waarom hebben jullie het verbreken van de relatie toch zo overduidelijk in de bandbiografie staan? Zo krijg je toch alleen maar meer vragen erover?
‘We wilden het duidelijk naar de buitenwereld communiceren, omdat het een groot gedeelte van deze band is. Net zoals dat de band ook weer een groot gedeelte van onze relatie was. We wilden het gewoon ‘out into the open’ gooien. Daarmee zetten we eventuele reacties ook buitenspel. Het een taboe houden leek al helemaal geen goed idee.’
Na zeven luttele minuten waren we door de vragen heen. Ik kon het ook niet over mijn hart verkrijgen nog meer van Nona’s kostbare vrije tijd af te snoepen. Die avond speelde Dark Dark Dark een gloedvolle show. Van het humeur van Nona van eerder op de dag was weinig te bekennen. Het weerzien van haar vrienden had haar hopelijk veel goeds gedaan. Af en toe vond er tijdens het optreden een voorzichtige bestrijking van Marshall en Nona’s blikken plaats. Een curieus gezicht. De oude geliefden, zo samen op het podium. In een band zitten is ook niet altijd even makkelijk. Het zij haar vergeven.