Deep Purple – Now What?!

Er werd een vakkundige teasercampagne opgezet voor Now What?!, het negentiende studio-album van Deep Purple en het eerste nieuwe werk sinds Rapture Of The Deep uit 2005. Stukje bij beetje werd er informatie losgelaten over titel, songs en stijl. Het werkte, want nog voordat het album daadwerkelijk te horen was leek een flink deel van het journaille er al van overtuigd dat Now What?! een meesterwerk was. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een Deep Purplefan en was sowieso blij met een nieuw album, maar van hypes word ik altijd wat achterdochtig. Daarbij vond en vind ik Rapture Of The Deep allesbehalve slecht. Natuurlijk, een Machine Head gaan deze oude mannen niet meer maken, maar zolang ze nog menige jongere band met gemak wegspelen mogen ze van mij doorgaan. Opener “Simple Song” is een degelijke Deep Purplesong, zonder dat ‘ie me nou direct van de sokken blaast. Het naar verluidt enorm hippe geluid van producer Bob Ezrin blijkt in de praktijk veel te lijken op wat Mike Bradford op Rapture Of The Deep neerzette. Ik vermoed dat het werken met een andere producer voor de heren zelf een welkome afwisseling was; in het geluid hoor je dat eerlijk gezegd niet terug. Het is een degelijk album, met prima songs die weinig afwijken van wat Deep Purple in de Steve Morsejaren gedaan heeft, een paar vullers (“Body Line”), een paar uitschieters (“Weirdistan”, “Vincent Price”) en er is een dubbel eerbetoon aan Jon Lord (het fraaie “Uncommon Man” en “Above And Beyond”). Uiteindelijk is het vooral erg herkenbaar, van het funky drumwerk van Ian Paice en de speelse bas van Roger Glover tot de reserve-Jon Lord-orgelpartijen van Don Airey (met een opvallende pianosolo op “Blood From A Stone”), van de nog steeds zeldzaam herkenbare Ian Gillan tot de solo’s van Steve Morse die vaak composities op zich zijn. Now What?! is een prima album waar met hoorbaar plezier aan gewerkt is. Een onmisbaar album in de discografie is het echter niet geworden. En dan gaat de hype toch tegen je werken, vrees ik.

mij=Edel