Er zijn van die albums waarbij je inspiratie hopeloos zoek is, je geen briljante invallen krijgt en na herhaaldelijk luisteren nog steeds geen letter getikt hebt. Het debuutalbum Bridge The Roads van Franka de Mille uit Londen is er zo een. Het album bevat tien liedjes die zich laten omschrijven als een kruising tussen folk, pop en kamermuziek. Vrijwel alle nummers hebben een akoestische basis van gitaar en piano en worden aangevuld met viool, cello, accordeon en fluit. De liedjes geven een persoonlijk inkijkje in De Milles leven. Er wordt nog luchtig begonnen met “Come On”, waarin Franka De Mille een kennis probeert op te beuren die niet zo lekker in zijn vel zit. Daarna worden de liedjes meer ingetogen. De teksten zijn mooi. “Solo” beschrijft de gruwelen van dierproeven en bio-industrie, “Oh My” gaat over het eindigen van een dierbare vriendschap en “Bridge The Roads” over het leren omgaan met en verwerken van obstakels in je leven. Thema’s waarin iedereen wel herkenning kan vinden en waar Franka de Mille mooi over zingt. Maar dat is nu net waar het, wat mij betreft, wringt. Op Bridge The Roads wordt keurig gemusiceerd, er klinkt geen noot verkeerd, en De Mille zingt mooi, maar binnen de lijntjes. Dat maakt het tot een album dat voor mij letterlijk kamermuziek is, het goed doet op een rustige avond of ochtend op de achtergrond, maar de naam Franka de Mille is hiermee (nog) niet in mijn lijstje van favoriete singer-songwriters gekomen.
mij=Chi Wara
4 reacties