Zeventien jaar geleden verscheen Amazing Disgrace van The Posies en een betere powerpopplaat is er sindsdien niet verschenen. Dat wil zeggen: tot nu. Want Mikal Cronin, voorheen vooral bekend van het werk dat hij met garagerockmeister Ty Segall maakte, levert met MCII niet alleen de beste plaat-tot-nu van 2013 af, maar ook het beste powerpopalbum van, pak ‘m beet, de afgelopen twintig jaar. MCII heeft de klassieke LP-lengte van net veertig minuten, bevat tien bijna perfecte popliedjes die allemaal een geweldig rauw randje mee hebben gekregen – het ene randje doet meer pijn dan het andere – en is vrijwel geheel door Cronin zelf ingespeeld (met hulp van Ty Segall’s gierende gitaar). De fuzzpop die we horen is geen strak gedefinieerde powerpop, want we horen de grote B’s terug (Beatles, Beach Boys, Big Star en Byrds), maar ook strijkers (in het hartverscheurende “Peace of Mind” en afsluiter “Piano Mantra”), countryrock en psychedelica. MCII ruikt aan alle kanten naar Californië, zowel dat van de zonnige stranden als dat van de ruwe, grootsteedse psychedelica en zelfs het Californië van de bloedhete woestijn. De tien tracks klinken alsof Mikal Cronin ze zo uit zijn mouw geschud heeft en het zou me niets verbazen als dat ook zou is: een eruptie van creativiteit die klassieke popfeel met oprechte en eigenwijze indie samenbrengt.
Mij=Merge Records
4 reacties