Oranjepop 2013: napret

Het is de dag van de abdicatie, een woord waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had (u wel?), waardoor een groot deel van Nederland ongetwijfeld aan de buis gekluisterd zat. Tenzij je je de verschillende vrijmarkten wilde bezoeken natuurlijk. Of nog erger, je eigen rotzooi van zolder aan de man proberen te brengen. Na de ondertekening van de Akte van Abdicatie en de balkonscène had ik wel weer even genoeg gezien van de hele troonswisseling, want er zijn belangrijke zaken om live te volgen. Oranjepop bijvoorbeeld in het fijne Hunnerpark in Nijmegen, waar stichting ’t P.A.C.T. (Podium Activiteiten en Culturele Tendensen) weer een leuk feestje had georganiseerd met een aantal fijne bands uit binnen- en buitenland. Terwijl de grote massa blijkbaar nog de inhuldiging in de Nieuwe Kerk in Amsterdam aan het bekijken was, zaten de krenten in de pap van Oranjepop wat mij betreft aan het begin van het programma. Dus hop, op tijd op de fiets naar deze laatste viering van Oranjepop op Koninginnedag.

mij=Door: tBeest.
Het is erg rustig als ik bij de ingang kom. Voor het eerst in de Oranjepop-geschiedenis betalen we vijf euro entree, terwijl er in voorgaande jaren hooguit een vrijwillige bijdrage werd gevraagd. Ik heb altijd netjes gedoneerd en 5 euro is maar een klein bedrag van pak ‘m beet twee biertjes natuurlijk (al zorgt deze entree vandaag voor een daling van 14.500 naar 8000 bezoekers). Een klein groepje mensen heeft zich dan al netjes voor het 3voor12 Gelderland-podium geposteerd waar de Nijmeegse band The Liquid Machine al begonnen is aan een energiek portie blues-/stoner-/powerrock. Altijd goed om wat extra aandacht te geven aan lokale bands op zo’n festival, want uit deze streek komen toch best een aantal prima acts met ongetwijfeld een prima prijs-kwaliteitsverhouding. De band won vorig jaar de Roos van Nijmegen-bandcompetitie tijdens de finale in Doornroosje (traditiegetrouw op Hemelvaartsdag) en mocht vorig jaar ook al op de-Affaire staan (dat dit jaar is omgedoopt in het Valkhof Festival). De heren geven er enthousiast gas op met prima pompende en groovende riffs, afgewisseld met wat rustigere stukken en melodieuze zang. Zanger Bas heeft ook een prima stem en dito uitstraling, al komt hij soms niet helemaal lekker uit de verf bij de cleane stukken als hij wat moeite heeft de toon te houden. Ondanks het vroege tijdstip hebben de heren er duidelijk veel pret in, met name het plezier van de guitige (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen) bassist werkt aanstekelijk. Prima act om zo’n festival te openen.
Als Sir Yes Sir uit België dan wordt aangekondigd is het terrein voor het podium nog akelig leeg. “Kom allemaal deze kant op!” roept presentator Wim Koens (doet zijn taak weer voorbeeldig overigens), waarna ik ook maar even die kant op snelwandel, want dit is een band die ik vandaag zeker niet wilde missen. Een beetje gek is dat wel als het veld nog niet echt gevuld is, maar het weerhoudt de band er natuurlijk niet van om een heerlijke set te spelen. De band stond in 2011 al eens op een steenworp afstand op de-Affaire (Valkhof Festival), al was dat niet een heel gelukkig optreden. Ik herinner me een laat begin en dat het licht uitviel, maar het was uiteindelijk wel een van de betere optredens op het festival. Pas recent verscheen hun debuutalbum We Should Talk, waarmee ze de belofte als uitstekende nieuwe (indie)rockband ruimschoots hebben ingelost. Denk aan Millionaire, dEUS of het vroege Radiohead-werk. Frontman en multi-instrumentalist Tijs Delbeke is geen onbekende in het circuit, hij speelde o.a. in Dez Mona en de band van Roosbeef, mocht een gastrol vervullen in dEUS op Pukkelpop en speelt ook solo (bijv. 31 augustus in EKKO als voorprogramma van De Speeldoos). Het geluid op het hoofdpodium staat prima, waardoor de gloedvolle sound van de band goed uit de verf komt. Vernuftige liedjes, kleine pareltjes, en stevig waar het moet. Zo openen veel nummers rustig om op te bouwen naar een mooie climax. Soms lijkt het een wat saai popliedje, maar even later zit je naar een indrukwekkende band te kijken die het gas er op gooit of een inventief lijntje in de muziek vlecht. De funky en jazzy saxofoon steelt de show vandaag, in een verder bij vlagen briljant optreden. Deze band van Tijs Delbeke zou een veel groter publiek moeten aanspreken en hopelijk beleven ze nog een mooie doorbraak, bijvoorbeeld via een slimme clip of single.
The Heat uit Arnhem is dan een aardig tussendoortje op het kleinere podium. Opwindende bluesrock uit het boekje, met een lik psychedelica, een puntje Hammondorgel, prima gitaarsolo’s en vurig mondharmonica-spel. Ook hier spat het plezier van het podium af, wat me er weer eens aan doet denken hoeveel bands er eigenlijk wat plichtmatig bij staan. Maar goed, The Heat speelt dan ook niet avond aan avond, maar heeft inmiddels wel op de nodige (lokale) festivals gestaan.
Wallace Vanborn is de volgende lekkere band uit België waar ik naar uitkeek. Prima stonerrock in de categorie Queens of the Stone Age of Triggerfinger, met een aantal aanstekelijke songs, zoals al te horen was op hun laatste album Lions, Liars, Guns And God. Dat de impact in het begin wat minder is dan verwacht heeft vooral met het wat zachte geluid van de (lead)gitaar in de mix te maken, waardoor vooral de drums en de bas op de voorgrond treden. Dat verbetert wel gedurende het concert, maar ik mis daardoor toch wat impact. Tegen het einde lijkt dan alles goed te gaan, totdat er van alles mis gaat met de effectpedaaltjes van de zanger/gitarist. Je kunt van die dagen hebben. Toch zie je de potentie van de band. Strak gespeeld, en met name de drummer lijkt vandaag in topvorm. Recent deed de band nog een reeks optredens met John Coffey en binnenkort zijn ze nog te vinden op het Zwarte Cross-festival en op Bevrijdingspop in Haarlem. Dat de band steeds vaker geboekt wordt is niet minder dan terecht.
Navarone is ook zo’n band die je steeds vaker terugziet op festivals of in het clubcircuit, en ook in de categorie ronkende rock, maar dan meer uit de seventies of eighties met een mix van stijlen. Referenties zijn Led Zeppelin, The Black Crowes, Pearl Jam, Soundgarden en Stone Temple Pilots. Het lijkt op vanalles, maar is wel goed uitgevoerd. Navarone ontstond in 2008 als een muzikaal project tussen zanger Merijn van Haren en gitarist Kees Lewiszong. Het debuutalbum verscheen vorig jaar, maar dat heb ik gemist. Gezien het prima live-optreden van vandaag moet ik het toch maar eens opsnorren. De groeiende aandacht voor de band, bijvoorbeeld op 3FM, begrijp ik vandaag dan ook goed. Naast de prima bandleden (goed gitaarwerk vooral) is zanger Merijn van Haren gezegend met een fantastisch bereik en hij gebruikt zijn stem dan ook intensief en intens. Bij momenten net ietsie te veel misschien, maar het levert vandaag soms zelfs een applausje op. Het geeft de extra kracht aan de melodieën, maar de bandleden laten ook ruimte voor prima instrumentele tussenstukken, in het geweldige en lange nummer “Sage” bijvoorbeeld, en gedegen gitaarsolo’s. Als verrassende cover tegen het einde van de set volgt een geweldige versie van Deep Purple’s “Child In Time”. Waar Deep Purple zelf het nummer al jaren niet meer op de setlist heeft staan (de zanger durft het niet meer aan of zo), horen we hier een uitstekende vertolking van het nummer. Niet in de laatste plaats vanwege het imposante (hoge) zang/schreeuwwerk van Van Haren, maar bovendien ook vanwege het verrassende gastoptreden van Robin Piso van DeWolff op het Hammondorgel, dat op het podium blijft staan voor het volgende optreden.
Na zo’n uitwisseling is het niet gek dat we de zanger en gitarist van Navarone dan ook weer tegenkomen bij Orgel Vreten (tijdens “Highway Star” van Deep Purple, als ik het goed heb). Orgel Vreten is het project van Robin Piso (DeWolff) en Thijs Schrijnemakers (Stereo, Wende Snijders), die met hun Hammondorgels in de opwindende clinch gaan, ondersteund door een bassist en drummer. Vorig jaar mochten ze festival de-Affaire afsluiten en passen hier op Oranjepop natuurlijk ook uitstekend. Makkelijk linkje naar de volgende band is overigens de imposante sousafonist, die ook een paar keer verschijnt met zijn grote toeter en ook de orgels beklimt, of een muzikaal gevecht houdt met de drummer. Spontaan, vrolijk, en guitig dit optreden (voorlopig het laatste ook als ik het goed heb begrepen), fantastisch droog aan elkaar geluld ook door Thijs Schrijnemakers.
Ondertussen hebben we dan wel de meeste rock gehad en gaan we over op genres waar ik verder niet zo in thuis ben (als ik iets geks vertel… dan kan dat dus). Dat geeft ook wel aan dat Oranjepop een mooie mix aan genres biedt. Maison Du Malheur (inclusief die grote vent met die toeter dus) is een mengelmoes van eigenzinnige blues, swing en zigeunermuziek. “Oosterse polka meets Westerse rock.” Een dik Russisch polkafeest wordt het niet, daarvoor is het veel verfijnder, maar wel fijn om lichtjes op te swingen met een goed glas whiskey in de hand en een dikke sigaar, hier in ‘nachtclub’ Oranjepop.
Met de ondergaande zon en een fris briesje wordt het dan langzamerhand echt koud. The Coup is voor mij een volstrekt onbekende in het programma (vandaag zeggen een aantal mensen tegen mij dat ze helemaal geen enkele band kennen, dus wat geeft het). Amerikaanse funk en hiphop. Uit Oakland, California overigens, een feitje dat door de zanger minstens vier keer wordt gemeld vanavond. Opvallend dat de band voor een Koninginnedag wordt geboekt, want de band is nogal politiek geëngageerd. Communistisch zelfs. ‘Fuck the Queen’, roept de zanger geloof ik nog een keer en dat is – eh – niet heel netjes (nou ja, in Nijmegen hebben we ook het ‘Fuck the Queen Fest’, dus waar hebben we het over). Met een spandoek met de tekst ‘We Got The Guillotine, You Better Run’ brengen ze politieke teksten ook letterlijk in beeld op het podium, al heb ik geen flauw idee wat de band hiermee probeert te zeggen (in dit artikel is dat trouwens wel beschreven). Nou ja, de muziek is aardig dansbaar en swingt bij momenten aardig de spreekwoordelijke pan uit.
Inmiddels loopt het terrein dan wel langzaam leeg, maar voor de twee podia blijft het nog wel gezellig druk. De heren van Suit And Tie Johns sluiten het 3voor12-Gelderland-podium af als veelbelovende lokale act. De band verkocht in maart Merleyn al uit bij de releaseparty van het debuutalbum (100 vinylexemplaren) en mag rekenen op een groeiende aandacht, terwijl ze alles in eigen beheer doen. Hun muziek kun je omschreven als psychedelische ‘garagediscoblues’ die knipogen naar bands als Dr. Feelgood, Ty Segall, Velvet Underground en Syd Barrett. De band houdt het zelf het ook wel graag op simpelweg rock-‘n-roll overigens, maar we denken graag in hokjes. Voor liefhebbers van gruizige gitaren en een sixties-garagevibe is het hier goed toeven, waarbij de band verrassend organisch speelt. Eh, ik bedoel, er staat een hechte band die goed op elkaar lijkt ingespeeld en met name de diverse fuzzy gitaarerupties smaken naar meer. Inmiddels zijn ze geselecteerd voor de Popronde 2013 en kun je ze nog op diverse plekken tegenkomen in ons land.
De Nederlandse band Skip & Die is dan de uitsmijter van vanavond, een Afro-electrobeat formatie met Afrikaanse (duh!) en Zuid-Amerikaanse invloeden (hier ook wel vergeleken met acts als Die Antwoord en M.I.A.). De band is ontstaan door een samenwerking tussen producer Jori Collignon (C-Mon & Kypski, Nobody Beats The Drum) met Catarina Aimee Dahms (a.k.a. Cata.Pirata). De opvallende frontvrouw (met Zuid-Afrikaanse roots) staat geen moment stil en zweept het publiek op, en dat lukt aardig op die dikke beats en exotische percussie. Als er in het begin problemen zijn met de microfoon, neemt haar temperament de overhand en lijkt ze me nogal ‘not amused’ en vinnig, maar dat buitje trekt snel over. De band trakteert het Oranjepop-publiek uiteindelijk gewoon op een aardige opzwepende show.
Maar dan is het ook wel zo’n beetje afgelopen op het terrein, dat inmiddels vrij leeg aanvoelt. De sfeer op het terrein was echter weer als vanouds vandaag, zonnig en bij momenten gezellig druk. Een gemoedelijk en goedgemutst publiek, tijd om weer even gezellig bij te kletsen met oude bekenden, een paar prima eettentjes, fijne muziek op de voor- en achtergrond en mooi georganiseerd met hulp van een hoop vrijwilligers (waarvoor extra dank!). Ondanks de wat lange rijen bij de entree in de loop van de middag – ik heb er zelf weinig van gemerkt, maar ja ik was al binnen – was er eigenlijk weinig op aan te merken. Vul dan ook even de enquête in van Oranjepop – hier – zodat er ook iets wordt gedaan met je mening. Interessant is trouwens dat ze daar vragen welke locaties er geschikt zouden zijn als ze zouden verhuizen. Willen ze groeien dan? Dat is een beetje speculeren, maar wat mij betreft blijft Oranjepop lekker in het Hunnerpark; prima in het centrum en in een prachtige en groene omgeving. Volgend jaar is in elk geval weer een editie. Voor het eerst Oranjepop op Koningsdag dus, op zaterdag 26 april 2014.