De frêle Française Camille Berthomier gaat al een tijdje door het leven als Jehny Beth. Ik zag haar in 2009 al samen met partner Johnny Hostile als duo John & Jehn een waanzinnig optreden geven op Eurosonic. ‘Dit is rock in zijn puurste en smerigste vorm’ was destijds de conclusie. Afgelopen november stond ik opnieuw vooraan bij een concert van Jehny, dit keer met haar nieuwe meidenband Savages. Wat me vooral bij is gebleven van die avond in Ekko was dat de band enorm gedreven, geconcentreerd en strak speelde, maar dat Jehny zichzelf een soort galmstem had aangemeten die na een half uur toch wel enigszins op de zenuwen begon te werken. Inmiddels is Savages in een ouderwets Britse hypemolen beland en zullen we ze hoogstwaarschijnlijk nooit meer in een zaaltje als Ekko kunnen zien. Door de BBC zijn ze genomineerd voor de Sound of 2013-award, een prijs die in dit geval ook net zo goed de Sound of 1986 had kunnen heten. Muzikaal doet de post-punk van de dames me vooral aan The Mission denken, vol zware en donkere bombast. Het album klinkt geweldig en het songmateriaal is sterk, maar toch blijft Jehny’s manier van zingen een lastig geval. Als Silence Yourself eind jaren tachtig was uitgebracht, was het ongetwijfeld en terecht een enorm succes geworden. Anno 2013 lijkt het toch meer een kwestie van handig en commercieel inspelen op de nostalgische onderbuikgevoelens van een generatie die met weemoed terugblikt op de donkere jaren tachtig.
mij=Matador / Pop Noire
4 reacties