Ik ken belachelijk veel bandjes van naam zonder ooit iets van ze gehoord te hebben. Dat komt omdat ik de meeste schrijfsels hier wel lees, maar slechts in een beperkt aantal gevallen de aanvechting voel om ook op het Spotifydingetje te klikken. Dat krijg je ervan als je een duidelijke smaak hebt die noch mainstream noch hip is, laat staan urgent en relevant. Ik had dus allerlei enthousiaste stukkies gelezen over Stuurbaard Bakkebaard zonder er ook maar één noot van gehoord te hebben, op het moment dat de bestanden voor het nieuwe album Boys Do Cry bij mij binnenliepen. Eerlijk is eerlijk, dat de eerdere stukkies van de hand van de heren Storm, DubbelMono en Ewie waren stemde mij wel enigszins gerust, want allemaal kunnen we op z’n tijd genieten van lekkere rootsrock. Bij het vorige album was DJ DNA (ex-Urban Dance Squad) van de partij, maar op Boys Do Cry zijn ze weer met z’n drieén. Daarmee klinkt het dan ook meteen weer een stuk meer als Amerikaanse rammelrock. Nou ja, grungy-bluesy-met-songs-die-qua-opbouw-van-Gotcha!-zouden-kunnen-zijn-wat-flarden-Belgenrock-en-een-LesClaypool-intro-in-“Tony”-rammelrock. Tot ze in “Soul Sexify” met een orgeltje erbij ineens gruwelijk funky uit de hoek komen. DubbelMono zei het al: ‘Stuurbaard Bakkebaard is een bijzonder geval.’ Wat heet. Stuurbaard Bakkebaard durft risico’s te nemen en dat resulteert in spannende rock die alle kanten op vliegt en toch een eenheid blijft. Wat me wel opviel: het komt pas tot zijn recht als je het hele album beluistert. Gelukkig is dat bepaald geen straf.
mij=PIAS
4 reacties