Sommige dingen vraag je je gewoon nooit af. Hoe klinkt Jamie Oliver als hij in een screamo-rapcore band zou zingen/schreeuwen? Nou, als het Londense TRC (The Revolution Continues) bijvoorbeeld. Wat heb je eraan? Helemaal niks. Maar het is te aanstekelijk, dat stiff-upperlip-accentje in combinatie met Pantera-achtige metalcore. Bij dit vijftal kan het slechts een paar richtingen op. Of de band heeft aanstekelijke opruiende songs met een ouderwetse Exploited-houding of de band flikkert riffs op tal van breaks en gaat de grenzen van borderline en schizofrenie te buiten. Wie ‘Heartless’ luistert hoort ongetwijfeld een soort Ryker versie 2.0 terug. En dan hebben we het over een tomeloze energie omgezet in rapmetal van nu. Ik heb niets met punkrockers die claimen dat ze de uitvinders van de nieuwe revolutie zijn. Ik kan daar niets mee. Ik zie het niet en vraag me af hoeveel subversieve subculturen er wel niet zijn die allemaal hun eigen mini-revolutie willen ontketenen. Waar, wanneer en hoe, dat hoor ik nooit. Maar wie woede en agressie omzet in een oeverloze broeierige bak metalcore die ook nog eens opruiend is en aanzet tot enige vorm van bewegen, die heeft bij mij al een klein streepje voor. Daar kan geen krakerstentje van de Occupy-beweging tegenop.
mij=No Sleep/Essential
4 reacties