Op de hoes van II staan twee hele jonge gastjes de camera in te kijken, geleund tegen een Amerikaanse slee in wat een troosteloze opslagplaats lijkt. Zou dat de band zijn? Nee hoor, Blackmail is Duits, bestaat al twintig jaar en II is hun negende album. De logica achter die titel is dat dit hun tweede album is met zanger Mathias Reetz, die in 2010 aantrad. Teutoonse alternatieve rock noemen ze het zelf, ofwel rock met een indiesausje. De composities zijn doorgaans catchy en strak, maar de zang doet mij vooral aan pakweg een Engelse stadionrockband denken – soms inclusief kamerbrede bombast. Combineer dan met wat psychedelica, bijna proggy gelaagdheid (“Day Of Doom”) en je hebt een bandje dat zo meekan op Pinkpop of Lowlands. Ik denk eerlijk gezegd wel dat het meer een bandje voor indietiepjes is dan voor rockers. Dat ligt voor het grootste deel aan de zang. Niets ten nadele van Reetz, maar hij is simpelweg meer een popzanger dan een rockzanger en dan spreek je al snel een andere doelgroep aan, ook al zitten er up-tempo rockers als “Palms” tussen. Je kunt het een beetje vergelijken met dEUS, dat furieus tekeer kan gaan, maar door het stemgeluid van Barman ook nooit een pure rockband werd. Ook in andere opzichten is Blackmail wel enigszins verwant aan het (latere werk) van dEUS in de zin dat het vaak compositorisch pure popliedjes zijn, die alleen met flink wat volume gebracht worden. Luister maar naar een nummer als “O”. Bekijk voor de gein ook eens de teksten, die mooi van onbegrijpelijkheid zijn. Blackmail dobbert rond in een genre dat al een tijd drukbevolkt is, maar ze doen genoeg eigenwijze dingen om toch op te vallen.
mij=DGR
4 reacties