‘Deze gitaar is gemaakt van twee wieldoppen (hubcaps), een stok uit de tuin, een bierblikje en wat kerstdecoraties’, zo vertelde Seasick Steve op het Glastonbury Festival. Ook zijn drummer heeft geen behoefte aan state-of-the-art materiaal, want een van zijn bekkens had alleen maar deuken en had een compleet gerafelde rand. De titel Hubcap Music mag je dus behoorlijk letterlijk nemen. Met You Can’t Teach An Old Dog New Tricks brak Seasick Steve door in Nederland. Eerlijk gezegd vond ik dat onbegrijpelijk. Niet dat hij die doorbraak niet verdiende, maar ik vond en vind het zijn zwakste album tot op heden. Hubcap Music was zodoende zijn eerste album waar ik met enige reserve aan begon. Muzikaal is het nog steeds niet gewijzigd: de composities zijn een soort DIY-ZZ Top, waarbij de jaren als straatmuzikant Seasick Steve wel hebben geleerd hoe hij pakkende songs moet schrijven, met simpele, effectieve hooks en refreintjes die je automatisch meezingt. En alle romantiek van de vagebond die per ongeluk doorbrak ten spijt, is hij een buitengewoon effectieve bluesgitarist. De meeste muzikale bijdragen komen van zijn maatje John Paul Jones. Die van Led Zeppelin, ja. Naast de baspartijen draagt Jones ook bijvoorbeeld banjo en mandoline aan. Daarnaast zijn er bijdragen van onder andere Jack White op “The Way I Do” en North Mississippi Allstars’ Luther Dickinson op “Home”. Tussen de openingsklanken van een oprijdende tractor tot de afsluiter waarin je ‘m weer hoort wegrijden, krijg je elf songs die goed in tempo afwisselen, maar die allemaal ontspannen meeschommelende ledematen veroorzaken. En dat is precies waar Seasick Steve goed in is: blues ten gehore brengen waar je vrolijk van wordt. Met heel slim precies in het midden een countrybluesduet met Elizabeth Cook, “Purple Shadows”. Want Seasick Steve komt op het podium wel buitengewoon sympathiek en eenvoudig over, maar hij weet precies waar hij mee bezig is. Gelukkig maar. Hubcap Music is er een prima plaat mee geworden.
mij=Polydor
4 reacties