Sóley

Het koude IJsland blijkt een vruchtbare bodem voor creatief talent. Langzamerhand komen er steeds meer muzikanten en bands bovendrijven, en daarnaast lijkt iedereen er heel spontaan en gemoedelijk samen te werken. Ze houden het vaak niet bij één project en soms ook niet alleen bij muziek. De IJslandse zangeres Sóley Stefánsdóttir – beter bekend als Sóley – is geen uitzondering. Sóley studeerde compositie aan de kunstacademie van IJsland, maar schreef vooral altijd al veel gedichten. Als lid van de groep Seabear leerde ze naast musiceren ook zingen, iets wat ze in eerste instantie niet durfde. Inmiddels is haar eerste soloalbum We Sink een feit en staat ze met een eigen band op het podium. Dankzij Seabear heeft ze ook de IJslandse indiescene leren kennen, vertelt ze. ‘Ik hou ontzettend veel van de scene in IJsland. Je kent iedereen en je kunt iedereen vragen om mee te helpen of om een gitaar te lenen. Je werkt bijvoorbeeld mee aan iemands album en krijgt daar weer iets voor terug. Het is heel erg fijn om in IJsland te zijn en muziek te maken. Maar we moeten altijd weer ergens heen vliegen om op tournee te gaan, als je wilt leven van je muziek.’

mij=Interview: Saskia.
Sóley’s debuutalbum We Sink was niet haar eigen idee maar is op aanvraag ontstaan. De baas van het Duitse label Morr Music, Thomas Morr, vroeg haar na een EP of ze niet meer nummers had om een volledig album uit te brengen. De jonge studente had op dat moment haar handen vol aan haar studie en Seabear, maar besloot de gok te wagen. Ze bedacht teksten voor de vele pianocomposities die ze dankzij haar studie al had liggen. Vervolgens heeft ze het hele album zelf thuis opgenomen. Niet omdat het moest, maar omdat ze dat wilde. ‘Ik wil heel graag altijd alles zelf doen’, vertelt Sóley. ‘Ik weet niet zo goed waarom, maar ik denk dat ik teveel trots heb, en dat ik niemand nodig heb’. Ze heeft er wel over nagedacht om iemand erbij te betrekken, en geeft toe dat ze ook niet goed weet hoe ze volkomen correct alles moet opnemen. ‘Ik heb helemaal geen goede microfoons. Omdat ik alles thuis heb opgenomen heeft het een soort doe-het-zelf-geluid. Het is echter wel heel leuk om het thuis te doen en al je spullen daar te hebben zonder dat je het hoeft te verplaatsen. Ik heb net een nieuw appartement gekocht en in de garage een kleine studio gemaakt.’ Ze is wat dat betreft ook niet perfectionistisch. ‘Ik weet niet hoe het moet, dus dan doe ik maar wat. Ik verschuif wat microfoons om te kijken hoe het klinkt en dan vind ik dat wel goed. Het geluid klinkt dan wat vreemder, niet perfect zoals het in een opnamestudio zou gaan.’
Toch vond ze het moeilijk om haar solowerk te delen, net als dat ze het eerst moeilijk vond om voor een microfoon te zingen. Bij Seabear hoefde Sóley enkel de achtergrondzang voor haar rekening te nemen. Ze zong voor het eerst en deed dit graag ver van de microfoon vandaan. ‘Ik was verlegen en vond het eng om in de microfoon te zingen. Maar de microfoon moet natuurlijk dichtbij staan wil je het in de zaal kunnen horen. Nu leer ik steeds meer. Het duurde even voordat ik durfde te zingen, vooral als je niet weet hoe het moet, technisch gezien. Je wil niet vals zingen natuurlijk, dus dan leg je extra veel druk op jezelf.’ De enige die haar solowerk tijdens het schrijven te horen krijgt is haar vriend. Ze deelt het liever niet met andere bevriende muzikanten. ‘Ik denk dat het eigenlijk heel goed is om je werk tussentijds al te laten horen, want jij zelf luistert er de hele tijd naar waardoor je er vanzelf een beetje in vast zit. Dan zie je geen nieuwe of andere ideeën meer.’ Haar vriend, een visueel kunstenaar, is dus ook de enige die haar van commentaar voorziet. ‘Ik hou wel van zijn mening omdat hij naar ingewikkelde muziek luistert. Hij is ook geen muzikant en daardoor luistert hij met andere oren. Hij luistert naar het hele nummer en niet naar stukjes zoals een harmonie of een akkoord hier of daar. Als hij hoort dat er iets fout is kan hij het ook niet uitleggen. Dan zeg ik vaak ‘wat is er dan mis!’ en dan zegt hij ‘geen idee’, ‘maar je moet zeggen wat er mis is!’. Maar hij bedoelt het dan als geheel, dat is wel goed.’
Kenmerkend aan Sóley’s werk is dat alle nummers kleine verhaaltjes zijn op zichzelf. Voordat ze met muziek begon schreef ze dan ook vaak gedichten. ‘Gedichten zijn korter dan korte verhalen en lijken meer op ideeën en gedachten. Ik vind dat voor een tekst altijd een heel fijn format. Een soort kleine novelles. Het is mijn droom om ooit een roman te schrijven. Maar ik begin wel met songteksten, die zijn al moeilijk genoeg!’ Sóley wil voor haar nieuwe album ook graag meer aandacht besteden aan de teksten. ‘Er is zo veel van het vorige album wat ik niet leuk vind, qua teksten. Het zijn kleine dingetjes die anderen waarschijnlijk niet opvallen. Ik wil het de volgende keer perfect hebben want ik ben degene die de teksten telkens moet opvoeren. Als ik een zin in een nummer niet mooi vind dan kan ik het niet veranderen wanneer het album al is uitgebracht. Ik moet echt willen zingen waar ik over zing.’

Haar hele tournee ligt nog voor de boeg, maar Sóley kan niet wachten om weer thuis te zijn om haar ideeën te kunnen uitwerken. ‘Ik kan geen muziek maken wanneer ik aan het reizen ben, want dan zijn je hersens een beetje dood. Ik heb nu zo veel ideeën in m’n hoofd de hele tijd, maar ik heb niet de benodigdheden om het af te maken of uit te werken. Dat is zo irritant! Dan blijf je maar dingen toevoegen en word je bang dat je een geweldig idee gaat vergeten. Dat waarschijnlijk niet zo geweldig is, maar toch.’ De ideeën blijven, helaas of niet, maar komen. ‘Natuurlijk ook altijd als je moet gaan slapen. En als je hoofd zo vol is, dan ben je bang dat je dingen gaat vergeten. Dat als je het nu niet opschrijft dat er dan ook straks niks meer uitkomt. Ik word er een beetje paranoïde van. Ik ben geen rustig persoon van binnen. Ik denk altijd dudududu ik moet dit doen, ik moet dat doen. Altijd aan het multitasken. Ik vind het ook heel moeilijk om me op één ding te focussen. Ik weet niet of ik dat zou moeten doen of dat dit juist is wie ik ben. Maar iedereen moet eens in de zoveel tijd natuurlijk wel even kalmeren.’, vertelt Sóley, die ondertussen heel erg blij wordt van de kop koffie die voor haar neus wordt neergezet. ‘Misschien zou het ook beter zijn om niet zo veel koffie te drinken als ik doe’, lacht ze. ‘Ik moet echt even gaan zitten, niet meer reizen en een nieuw album gaan afmaken. Anders explodeert m’n hoofd! Ik weet dat het nog wel een tijdje zal duren voordat dat album er is. Ik wil wel m’n tijd nemen, niet overhaasten en het goed doen.’
Naast het opnemen van een nieuw album heeft Sóley het ook nog druk met de muziek voor een poppentheatervoorstelling die naar het Fringe Festival in Edinburgh gaat deze zomer. Ook schreef ze mee aan een dansvoorstelling van een IJslandse die in Brussel woont. Het nieuwe album staat eigenlijk, hoe graag ze het ook wil gaan maken, onderaan het to-do-lijstje. Wat zeker is, is dat Sóley wil gaan experimenteren met andere soorten muziek. ‘Ik ga eens kijken of het lukt om dat op het nieuwe album te verwerken. Misschien is het zo anders dat het helemaal niet past. Ik zou graag wat langzamere muziek maken met wat meer soundscapes. Een beetje wat ik al deed tijdens mijn opleiding. Instrumentale lagen van vreemde geluiden. Mocht het niet passend zijn, dan kan ik het natuurlijk altijd nog onder een andere naam uitbrengen. Je hoeft niet alles onder één noemer te doen. Ik denk dat artiesten altijd een vooruitgang willen zien in hun werk, of dat ze soms zelfs compleet hun muziekstijl veranderen. Het is heel gezond om andere dingen te gaan doen, om als het ware op te groeien. Het zou raar zijn om het zelfde album nog een keer te maken. Maar aan de andere kant, hoe ver kun je je van je eigen stijl verwijderen. Dat blijft toch een vraag.’