Vreemd, als een gitarist een instrumentele plaat maakt heeft het iets cools, of het nou om shredden of akoestisch tokkelen gaat. Maar een toetsenist roept bij mij enkel foute associaties op. Duitsers op de campingdisco die schlagers uit hun opgestapelde machines persen, inclusief preset-drums. Of mafkees Jenkees die op YouTube vol enthousiasme een fanbasis bij elkaar pingelt. Ok, er zijn uitzonderingen. Over Herbie Hancock niks dan goeds. Het trio van keyboard-virtuoos Xaver Fisher situeert men ergens in het midden van deze vergelijkingen. De deuntjes komen soms recht uit oma’s platenkast (Cor Steyn!), maar swingen op andere momenten op een wat intellectueler niveau de pan uit. Toch begon me al snel op te vallen dat in mijn favoriete liedjes telkens een prominente rol voor bassist Krischan Frehse is weggelegd. Misschien moet ie maar zijn eigen trio beginnen. Zijn walking baslijntje in het toepasselijk getitelde “Dumdidum” maakt de grootste droefsnoet nog vrolijk. Zelfs als Fischer er met een kermis-Korg doorheen komt scheuren. Die maakt dat trouwens nog hetzelfde nummer goed, met een paar heerlijke bossanova-akkoorden. Ik zou er haast Portugees bij gaan zingen. ‘Samba doeee Brasil’.
mij=Unique/Groove Attack
4 reacties