Het Amerikaanse Girls was een indieband met frisse ideeën, die met twee releases in 2009 en 2011 een band leek te zijn die de tijd nam om verder te groeien tot een band waar alternatief muziekland niet omheen kon. De muziekpers was in ieder geval vol lof, en terecht. Ik heb diverse keren op het punt gestaan een album van ze te kopen, maar zoals dat dan zo gaat: dat gebeurde niet. Sterker nog de band hield het in 2012 voor gezien. Ik zou uiteraard alsnog de Girlscollectie kunnen aanschaffen, maar Christopher Owens, een van de frontmannen van Girls, is al een stap verder. Owens schreef zijn eerste solo-album Lysandre naar aanleiding van zijn eerste toer met Girls en het gaat in het bijzonder over een meisje waar hij verliefd op werd. Als je de plaat in eerste instantie draait, dan zou je het een wat slome melancholische plaat kunnen vinden, maar als je deze een paar keer draait, dan hoor je de gelaagdheid die de nummers een extra dimensie geven. Het album zou begin jaren zeventig uitgebracht kunnen zijn, net na de psychedelische getinte releases van The Beatles en The Beach Boys. Powerpop, folkpop, geef het een naam. Ik zou graag van de daken willen schreeuwen hoe mooi dit album is, maar na vijf liedjes (kant A van de langspeler) waaronder het prachtige – inclusief fluit – “Here We Go” en – inclusief saxofoon – “New York City” zakt het in met het overbodige instrumentaal nummer “Riviera Rock” met een – jakkie – reggaeritme. Mij ben je dan kwijt. Hierna wordt het semi-akoestisch in “Love Is In The Ear Of The Listener”, maar het is niet het vervolg om mij er weer bij te trekken. Hierna wordt het weer beter, maar het middenstuk is te zwak. Helaas is het album met dertig minuten ook aan de te korte kant, om dit alsnog recht te zetten. Als je de twee nummers weglaat blijft er een prettige e.p. over. Hopelijk wordt de opvolger wat consistenter, en komt het dan alsnog helemaal goed met Owens. Talent voor het maken van mooie en bijzondere liedjes heeft hij.
mij=Turnstile/PIAS
4 reacties