Ik kan mijn vinger niet op Feeding People leggen. Het meest doet dit tweede album me denken aan een kruising tussen The Doors en Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Alleen heb ik geen idee waarom. Zangeres Jessie Jones doet haar best om te klinken als Black Lips, om de boeken in te gaan als alternatief rockbandje met een licht psychedelisch randje. Tegelijkertijd spelen de tradities van singer-songwriterschap, bluegrass, country en blues haar parten. Het album wisselt in moordend tempo van luisterliedjes naar rammelende rocksongs. Waarschijnlijk komt dat omdat Island Universe is geproduceerd door twee totaal verschillende producers: Hanni El Khatib en Jonny Bell van Chrystal Antlers. Ergens tussen Best Coast, Flipsides en onze eigen Mister And Mississippi harkt en ploetert mevrouw Jones zich een weg door de popencyclopedie van rock, hardrock en psychedelica. Maar, om nu direct haar opgegeven inspiratiebronnen Black Sabbath en Led Zeppelin te herkennen, nou nee. Niet bepaald. Wat je overhoudt is een spannend album waarop van alles gebeurt. Je voelt de experimenteerdrift van Jessie Jones. Het nadeel is dat je als luisteraar erg snel ondergesneeuwd raakt door verschrikkelijk veel prikkels en ideeën. Is er wel één groot samenhangend verhaal te ontdekken op deze cd? Wil ze eigenlijk The Doors voorzien van scheurende en piepende gitaren? Dan had ze maar beter de samenwerking kunnen opzoeken met Ray Manzarek. En daar is ze helaas dan weer net te laat voor.
mij=IL/Bertus
4 reacties