Op Men Singing zingt man noch vrouw. Een flauw grapje van een band die vernoemd werd naar de briljante komedie van Hal Hartley. Zijn magnum opus is ongrijpbaar filosofisch én grappig, De band Henry Fool is echter meer van het serieuze, in haar fusion van psychedelica en prog. No-Man‘s Tim Bowness is de frontman, als je daar ten minste nog van kan spreken nu hij zijn mond dicht houdt. De opvallendste rol is hier weggelegd voor Myke Clifford, op saxofoon en fluit. Van de vier lange tracks is de opener “Everyone In Sweden” het leukst. De band groovet er als een gladdere versie van Jaga Jazzist, gooit er ook nog wat Pistorius-flageoletjes tegenaan, en dan is daar Clifford die weemoedige melodieën blaast. Een beetje ouderwets, maar wel lekker dromerig. Spijtig genoeg doen de drie andere nummers me aanzienlijk minder. Vooral de titeltrack schreeuwt om snerpende vocalen van een van de Motorpsycho-leden. Nu gaat het langzaamaan vervelen.
mij=KScope
4 reacties